ისევ მარტო(დასრულებული)

გავიცნოთ ერთმანეთი??

,,ზამთრის სუსუხიანი საღამოა.გაკვეთილებს დღეს მალე მოვრჩი და გადავწყვიტე,რომ ჩემი დღიურისთვის გადამეხედა.ბევრი საინტერესო და სასაცილო ამბავი გამახსენდა ჩემი ბავშვობიდან,თუმცა სიმართლე,რომ გითხრათ დიდი არც ახლა ვარ.მოდით ცოტას ჩემს შესახებაც მოგიყვებით.მე ვარ ჟაკლინი,17 წლის.ნერდი და მოსაწყენი ადამიანი,როგორც ამას ჩემი მეგობრები იტყოდნენ.მოიცა!მეგობრებიი?! მგონი ზედმეტად ხმამაღალი ნათქვამია.მე არცერთი მეგობარი არ მყავს.შეიძლება გაგიკვირდეთ და თქვათ,რომ არ არსებობს ადამიანი,ვისაც ერთი მეგობარი მაინც არ ყავს,მაგრამ მე გამონაკლისი ვარ.მეცინება როდესაც ადმიანები,მის გვერჩი მდგომზე ამბობენ,რომ ის მათი მეგობარია.განა კი იციან რას ნიშნავს ნამდვილი მეგობრობა?და უფრო მეტიც!წარმოდგენაც არ აქვთ ვინ არიან მათი მეგობრები.ესენი ხშირ შემთხვევაში ისეთი ადამიანები არიან,რომლებიც ერთმანეთს პირში უცინიან,ზურგს უკან კი დასცინიან.ადრე ძალიან ბევრი ვითომ მეგობარი მყავდა,მაგრამ დეს არცერთი შემრჩა.ჩემი თავისთის ხშირად დამისვია კითხვა:იქნებ მე ვარ ცუდი ადამიანი?იქნებ მე ვერ ვეწყობი ვერავის?როდესაც ყველაზე რთული დეები მქონდა ჩემს ცხოვრებაში, სწორედ მაშინ გაქრა ყველა და მაინდამაინც მაშინ არ მყავდა მეგობარი,რომელიც გვერდში დამიდგებოდა.ნუთუ ასეთი რთულია კარგი მეგობრის პოვნაა?ღმერთო,განა იმდენს ვითხოვ,რისი შესრულებაც შეუძლებელია?მაგრამ მგონი ასეთი ადამიანი არ არსებობს ვისაც,შემიძლია ვენდო და მეგობარი ვუწოდო.ჩემთვის,რომ კითხვა დაგესვათ ენდობი თუ არა შენს მეგობრებსო,მე გიპასუხებდით ,,ნდობაა?? და ეგ რა არისს?! რამე ხილია?" დიახ! ზუსტად მიხვდით,მე არავის ვენდობი.ეს სიტყვა მხოლოდ სიყალბეა.ერთი სული მაქვს სკჯოლას როდის დავამთავრებ,რადგან მასთან დაკავშირებით,მხოლოდ გულის ამრევი და საშინელი მოგოგნებები მაკავშირებს.იმის გამო,რომ კარგად ვსწავლობ და მატსავით კლუბებში არ ვათენებ,ყოველთვის ბულინგის მსხვერპლი ვარ.ნუთუ ასეთი უსამართლოა სამყარო.სკოლის მოსწავლეებიდან,არცერთი ჩარეულა ჩემი ბულინგის დროს და ეს უსამართლობა არავის შეუჩერებია.სკოლაში ჩემი მთავარი ბულერი,არის სოლარი.მისი დანახვაც კი ჩემში ზიზღს იწვევს.უბრალოდ,მინდა ისეთ სამყაროში ვცხოვრობდე სადაც ადამიანები გულწრფელი ღიმილით ესალმებიან ერთმანეთს,სადაც მხოლოდ სიმართლე იმარჯვებს და სადაც ერთმანეთს ენდობიან.მინდა...ძალიან მინდა... ,მაგრამ განა კი არსებობოს ასეთი ადგილი დედამიწაზე?.ეს ართი წელი,სულ რაღაც ერთი წელი და სკოლის დამთავრების შემდეგ სამუდამოდ გავქრები ამ ადგილიდან და აღარასდროს დავბრუნდები.ხოლო რაც შეეხება ჩემს ოჯახს,ოჯახში მხოლოდ ორნი ვართ: მე და დედა.მამა კი ავარიაში დაიღუპა.ჩემი ტოლი გოგონები მეგობრებთან ერთად ერთობიან და ლაღი ცხოვრება აქვთ,ჩემზე კი იგივეს ვერავინ იტყვის.მიყვარს ხატვა და ასევე კიტხვა,განსაკუთრებით კი კლასიკოსების.ხვალ სკოლაში კიდევ ერთი ახალი მოსწავლე გვემატება,ალბათ ისიც მდიდარი მამიკოს გათამამებული გოგოა,თუმცა დიდად არ მაინტერესებს.მგონი ჩემძე ლაპარაკით თავი მოგაბეზრეთ.კარგი.ღამემშვიდობის."-ესრა დავწერე დღიური დავხურე და დასაძინებლად დავწექი.მალევე ჩამეძინა.