Би инээмсэглэв.
Тэр алга болоогүй.
Яагаад гэж үү?
Би маск зүүчихсэн болохоор.
Тэр инээмсэглэлээ.
Хэдийгээр бид уруул уруулныхаа амтыг мэдрээгүй ч, тэр зөөлөн мэдрэмжийг авч чадаагүй ч, сайхан байсан...
Ядаж л түүний хүсэл биеллээ шүү дээ.
Гэвч би удалгүй түүний нүднээс урсах нулимсыг анзаарсан юм.
"Энэ миний хийж чадах ганц зүйл байлаа Тэхён... намайг уучлаарай"
"Битгий уучлалт гуй л даа.. Би сая яг л үүлэн дээр хөвж байгаа юм шиг санагдсан."
Би инээмсэглэх гэж хичээв. Гэвч тэр нүднээс минь удаанаар урсах дусал нулимсыг олоод харчихсан юм.
Миний зүрх өвдсөн.
Түүнийх ч бас өвдсөн гэдэгт итгэлтэй байна.
Бид хаа хүрэхээ мэдэхгүй нь... Хамтдаа л байвал бүх зүйл болно, тийм биз дээ?
