Yüzyıllar önce Vadedilmiş bir kehanet, gelmesi beklenen Dengenin Elçisi...
Doğru olanı seçmesi bekledikleri Vadedilmiş, ya yanlış tarafı seçerse?
"İyi biri olsam, sevdiğim adamı herkes için feda etmem gerekirdi. Ben herkesi onun için feda etmeyi seç...
BAŞIMIZ SAĞ OLSUN. VEFAT ETMİŞ HERKESE ALLAH RAHMET EYLESİN. YARALILARIMIZA ACİL ŞİFALAR DİLERİM. ÇOK FAZLA SÖYLENECEK ŞEY, SÖZ VAR AMA İNANIN BUNLARI TOPARLAYAMIYORUM BİLE. BUNU 27.02.2023 İZMİR DE 4.2 DEPREMİNDEN SONRA YAZIYOR OLMAKTA ÇOK BAŞKA. TEDİRGİNİZ, DİKEN ÜSTÜNDEYİZ AMA HER ZAMAN BERABERİZ. KENDİNİZE ÇOK İYİ BAKIN, HER BİRİNİZ ALLAH'A EMANETSİNİZ. SEVDİKLERİNİZİN KIYMETİNİ YANINIZDAYKEN BİLİN, ÖLÜM VAR...
KEYİFLİ OKUMALAR DİLERİM.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
***
D Ö R T
Ufak Yıldız
Barçkent
Ebren
Odamın camından hâlâ yeşil yapraklı olan ağaçları seyrediyor ve karalama defterime çiziyordum. Gördüğüm manzara karşısında etkilenmemem mümkün değildi. Yaratıcının elinin değdiği her şey mükemmeldi.
Elimdeki kalem sayfanın üzerinde durdu. Başımı kaldırıp etrafıma baktım. Ömrümün hiçbir kısmında bu konumda, bir kalede yaşayacağımı düşünemezdim. Açıkçası bizler için fazlasıyla ulaşılamaz bir hayal olurdu. Devrimden sonra kazananlar yükselirken biz kaybedenler yerin dibini boyladık. Toplumsal sınıfın en alt kademesinde kendimize bir yer bulduk. Şu an, benim hayal edebileceğim bir an değildi.
Bu düzenin değişmesi gerektiğine kendimi bildim bileli inanırdım. Zihnime fısıldayan, beni ele geçiren ses sürekli bu düzenin değişme zamanının geldiğinden bahsediyordu. Şu dünyada en nefret ettiğim şeyi yıkmakla görevlendirildiğimin farkındaydım. Fakat bunu nasıl yapabilirdim?
Onlarla savaşamazdım. Onlar zamanı bile bükebilir, bizi yeryüzünden silebilirdi. Bize bu dünyayı mahvetmeden bırakacaklarına inanamazdım.
Derin bir nefes aldıktan sonra başımı tavana doğru kaldırdım. Bu sıkışmışlık hissi beni boğuyordu. Geleli çok uzun zaman olmamıştı ama yine de şimdiden tükenmiş hissediyordum.
Blakinimi (telefon) çıkarttım. Ailemle konuşmaya ihtiyacım vardı. Onları çok özlüyordum. Yalnız hissediyordum kendimi. Hiç bilmediğim bir dünyanın içine sürüklenmiştim. Ne yapacağımı bilemiyordum.
Kısa bir çalıştan sonra annem o güzel tınılı sesi ile cevapladı aramamı. "Annem..." dedi o muazzam şefkati ile.
"Annem," dedim gözlerim dolarken. Ağlama arzusu ile dolup taşıyordum.
"Güzelim, nasılsın?" derken meraklıydı sesi. "Neler yapıyorsun? Yemeğini yemeyi unutmuyorsundur umarım, ben hatırlatmasam asla yiyeceğin yoktu yanımdayken."
