God Make It Happen

CHAPTER 22

HAPPY NEW YEAR! 🎆 Hope everyone is at their happiest today.

************************

Later today is new year already. In just few hours ay magsasara na naman ang isang taon at magbubukas ng panibago. 

Kakabalik ko lang sa bahay nung isang araw mula sa christmas party namin sa Siargao, at ngayon ay nandito naman ako sa Luzon. I'm gonna celebrate my new year with my family at maghahanda narin para sa aming physical duties. 

We got vaccinated so we are allowed to work in the company already. But still need to be careful with Coronavirus.

I'm now here sa departure area ng NAIA at naghihintay kay Vincent, siya kasi ang magsusundo sa akin ngayon. Kakatawag ko lang at nastuck pa daw ito sa traffic. Kaya naghanap nalang muna ako ng mauupuan habang naghihintay dito. 

Music helps reduce the noise from the airport but I still noticed na may pinagkakaguluhan ang mga tao sa isang gilid. Ano naman kaya yun.

Dahil sa kuryusidad ay tinanggal ko muna ang isang airpod ko upang marinig ang ingay sa paligid.

Pero ang unang una kong narinig ay ang napaka pamilyar na tawa. So much familiar that it got my heart beat rapidly again.

"Magtatampo ang mommy ko niyan kung iuuwi mo na ako ngayon" aniya at binuntutan pa ng tawa.

I know it was him, not just because of his voice but because of the sudden feeling i've felt whenever he's near. This familiar feeling. I can't be wrong.

Napapalibutan ito ng mga tao hindi kalayuan sa akin kaya hindi ko siya makita. Pero mas mainam na iyon upang hindi niya rin ako mapansin. 

Dahan dahan akong tumayo at binitbit ang mga gamit ko upang sa labas nalang hintayin si Vincent. Kahit mainit ay titiisin ko nalang kesa naman doon sa loob kung saan napakalapit ko lang kay Sandro. 

I've never seen him in a while at wala sa imahinasyon ko ang makita pa siyang muli sa personal.

San ba kasi siya galing? Ba't siya andito din sa airport?

Isa pa 'tong si Vincent. Asan na ba kasi tung batang 'to. Ba't ang tagal?

Busy ako sa pagtetext kay Vincent kung asan na siya. Napapapadyak nalang ako dito dahil sa inis. Haynaku.

Pero bigla akong nagulat ng may tila magaspang akong bagay na naramdaman sa balikat kaya halos mapasigaw ako bago balingan ito. Pero mas nagulat ako ng makita ang taong nasa harapan ko.

"You never change. You always leave what's important most" sabay lahad ni Sandro sa akin ng laptop bag ko. Alam kong ang mga gamit ko lang ang tinutukoy nitong palagi kong naiiwan kahit noon pa pero iba ang naging dating sa akin nung sinabi niya.

Hindi magproseso sa akin ang nasa harapan ngayon kaya wala sa sariling tinanggap ko nalang ang bag ng laptop at sinuot.

"T-thank you" wala pa rin sa sariling sagot ko.

Tiningnan niya lang ako bago tumango at umalis.

Just that?

Nadismaya ako sa treatment nito sa akin. Pero I immediately realize, kasalanan ko naman kung bakit siya naging ganun ka cold.

I didn't realize I was just intently staring at the door where Sandro entered. He really still has effects on me.

After 3 years, he still gives me this feels. After 3 years, still the feeling remains.