Birileri girer hayatına. Birileri çıkar falan. Bu bir döngüdür aslında. Sende bu döngü içindesindir. Durduramazsın bunu. Durdurmaya çalışırsın. Tüm gücünü harcarsın buna. Sonra zararlı sen çıkarsın işte. Paramparça, kalp kırıklıklarınla kalakalırsın öylece bir kez daha.
Yine her şey bitti derken biri daha girer hayatına. Hani dedik ya döngüdür bu işte, durdurulmaz. Birilsin insanlara güvenmemen gerektiğini. Bilirsin güvendiğinde gidiceklerini.
İnsan bu sonuçta. İnsanoğlu. Tüm canlılar arasında en akıllı, bi o kadar da aptal tek canlı. Sever, çok sever, nefret eder, karşıdakini düşünmez, kalp kırar, bırakır gider. Sen bilirsin tüm bunları. Kalbin kırılmıştır bolca. Daha da yaşadığın sürece kırılacaktır, bilirsin.
Yorulmuştur ruhun. Yorulmuşsundur gidenlerin arkasından öylece bakmaktan. Yaşın küçüktür belki ama yaşadıkların yaşını katlar geçer. Kimse bilmez içindekileri. Zaten bilip bilmemeleri pek umrunda olmaz. Umursamazsın artık. O kadar şey olur ki artık bunları umursayamazsın.
Sorarlar 'İyi misin?' diye. Bu soruyu hep sorarlar. Soru sorulduğunda yüzlerine haykırmak istersin. İçindeki bombokluğun elli tonunu göstermek istersin. Ama bilirsin ki anlatsan dahi bir işe yaramayacağını. 'İyiyim' dersin. Diyecek başka ne vardır ki zaten? Dünyanın en büyük yalanını söylersin 'iyiyim' diyerek. Tanrı hepimizi affetsin.
