Her ebeveynden duyulacak bir cümledir bu "Biz sizin zamanınızda boyle miydik? "
Değildiniz tabiki. Olunmaz da zaten. Ebeveynlerimizle aramizda ortalama 30-40 yaş var. Ki bu fazlasıyla uzun bir zaman dilimi ve bu zaman dilimi içinde neler değiştiğini son 2 bölümdür ele aliyorum zaten. Bu kadar farklılıktan sonra bizim yaşımızda böyle olmamanız çok normal.
İnsanlar o yoksulluklar içinde yaşarken, ekmek paralarini alin teriyle zar zor kazanırlarken, evlerinin durumu -zaten kötü- aile bireylerin çok olmasina rağmen geçim sıkıntısı olurdu. Çocuklar taşlarla çubuklarla oyun oynarken o zamanda hâla mutluydular.
Peki ya simdi ? Şehir merkezlerinde, lüks yerlerde, apartmanlarda yaşıyoruz. Yaşam seviyesi fazlasıyla artmış durumda. Az aile fertleriyle yüksek gelir olmasına rağmen, küçücük çocukların elinde tablet, telefon, bilgisayar varken biz hâla mutsuzuz.
Tabiki bizim zamanımızdayken boyle olmazdiniz sevgili ebeveynler. O kadar zorlukta bile bu denli mutluyken bizim gibi olamazsınız.
Saygımız sonsuz...
(Son 3 bölüm bir bütünlük halinde, part part ayrılmış gibi düşünülebilir. Ne derece saçmaladım bilmiyorum ama bu aralar hiç iyi değilim. Yaşam sevindim emilmiş gibi. Tatil olmasına rağmen ders çalışıyorum. Yarın bi sinavim var dua edin lütfen. Buraya bayadir bişeyker karalamiyordum. Boş durmasın istedim. Birşeyler yazmış olayim diye. Pek içime sinmese de. Bölümden anladığınız kadarıyla ben geçmişe fazlasıyla özlem duyan biriyim. O zamanın insanlarını daha güzel buluyorum. Her neyse hoşçakalın!)
