Şimdilerde geçmişteki gibi insanlar kalmadı. Daha doğrusu insanlık. Çıkarlar için yaşar oldu insanlar. Para konuşur oldu, gösteriş konuşur oldu.
Kişilik falan kalmadı artık. Dış görünüş var, para, mal, mülk var. Robotlaştı insanlar. Geçmişteki insanlar mutlu mesut yaşarken şimdilerde intihar, ölüm düşünülür oldu. Mutsuzlaştı insanlar.
Komşun bile yüzüne bakmaz oldu. Bir selamı çok görür oldu.
Ne saygı kaldı ne de sevgi. Küçükler büyüklere saygı sevgi göstermez oldu. Değerlerimize sahip çıkmaz olduk. Geçmişimizden utanır olduk. Gurursuz, yüzsüz oldu insanlar. Sadece kendilerini düşünür oldular. Kendi çıkarları uğruna yaşamaya başladılar.
Mutluydu insanlar. Yiyecekleriyle, giyecekleriyle yaşamlarıyla mutlu, gururluydular. Adam gibilerdi. Severlerdi birbirlerini. Bileğinin hakkıyla kazanırlardı ekmek paralarını. Alın teri vardı. Şimdiki gibi yolsuz değillerdi.
Aşk bile çocuk oyuncağı oldu. Ben aşkın her yaşta olduğuna inanmak mesela. Aşk olgunluk gerektirir. 5-6 yaşındaki bir çocuğun hisleri aşk olamaz. Sevgidir, hayranlıktır. 12-13 yaşındaki aptallar sanki hayatta başka sorun yok gibi sevgililerine ağlıyor, bilek keyiyor falan fişman. Aşkın da bir yaşi vardır. İlk görüşte aşk meselesi de saçmalık. Sen bir kişiyi taniyarak, o kişiyi yaşayarak aşık olursun.
Geçmişteki şarkılar/sarkicilar bile güzeldi. Beatles, Pink Floyd, Elvis Presley, Micheal Jackson.. Çok özeldiler yav. Anlamlı şarkılar, mantıklı sözcükler.
Karaktersiz insanlar çogaldi. Düşünün, geçmişte Mustafa Kemal gibi bir lider var iken şuan başımızda başbakan bozuntusu var ve elin koyun akilliları resmen tapiyor o bozuntuya.
Ne demiş atalarımız "Geçmişini bilmeyen geleceğine yön veremez"
