Ailenin aslında yaptığı en büyük yanlışlardan biri bu. Kıyaslamalar. Bizi sürekli birileriyle kıyaslamaları. Her konuda.
"Bak komşunun kızı/oğlu ne güzel iş yapiyor, işte o şöyle saygili, böyle saygılı, sen anca yan gelip yatıyorsun,hic bir şey yaptığın yok." "Bak şu arkadaşın derslerinde daha iyiymiş. Toplantıda şunun bunun adı daha çok söylendi."
Ben bir konu anlatırken sürekli diğerlerini sormaları biraz garip değil mi? Yahu ben mi senin evladınım , yoksa o mu? Artık -en basitinden- sınav notlarını söylediğimde bile "Diğerleri kaç aldı ? " "En yüksek not kaç? " gibi laflar duyuyorum. Bi dur be bi dur. Bir dur da önce bir benim yaptıklarımla, ugrastıklarımla ilgilen dimi? Nerdeeee.. Hayır yani sen en yuksek notu öğrenip ne yapacaksin? Hayıflanıp duruyorsun sadece.
Bu kıyaslamalardaki amaç şu; Seni hırslandırıp daha iyi şeyler yapmanı, daha iyisini güzelini yapmaya uğraşmanı sağlamak. Ama burada unuttukları bir konu var. Onlar her ne kadar bizi hırslandırmak istese de biz sadece sinirlenip onlara karşı, olaylara karşı nefret duyuyoruz. Ne yazık ki onlar bunu bir türlü anlayamıyor.
