Please Don't See Me [Mm Transl. || Completed]

CHAPTER-11

UNICODE

အပိုင်း (၁၁)
လည်စီးပဝါ

ရှုကျင်းဟာ ရှန့်ရှင်းဟယ် ထိုသို့သော စကားဆိုခြင်းက သူ့အား နှစ်သိမ့်ခြင်းသက်သက်ဖြစ်ကြောင်း နားလည်ပါသည်။ ထိုအချိန်တုန်းက ရှန့်ရှင်းဟယ်က ငါးနှစ်ကျော်အရွယ်ရောက်နေပြီဖြစ်၍ သူ့ထက်ပင် မှတ်မိချင်မှတ်မိနေဦးမည်။

ရှန့်ရှင်းဟယ် ရှုကျင်း မည်သည်ကို ဆက်တွေးနေကြောင်း အာရုံခံမိသကဲ့သို့ ဆက်ပြောလေ၏။

"တကယ်ပါဆို"

ရှုကျင်းက ရှန့်ရှင်းဟယ်နောက်ကျောမှ အင်္ကျီစကိုသာ ဆုပ်ချေထားမိသည်။ ရှန့်ရှင်းဟယ်အား နာကျင်သည်လောဟု မေးမြန်းရန်ပင် မဝံ့ရဲတော့။ ရှုန့်ရှင်းဟယ်ဟာ ထိုအချိန်က ခံစားချက်မျိုးကို တပ်အပ်မမှတ်မိတော့ခြင်း ဖြစ်ပါလိမ့်မည်။ ရှုကျင်းက အံကြိတ်ကာ ကတုန်ကယင် မေးမြန်းလိုက်၏။

"ဒါဆို ကျွန်တော့်ကိုရော မှတ်မိလားဟင်?"

နှစ်ပေါင်းများစွာအတွင်း ထိုအကြောင်းကို ပထမဆုံးအကြိမ် ပြောဖြစ်ကြခြင်းပင်။

စက်ရုံနံဘေး မြေကွက်လပ်၌ အတူဆော့ကစားခဲ့ကြသည့် ကလေးများထဲ ရှုကျင်းပါဝင်နေကြောင်းကို ရှန့်ရှင်းဟယ် မမှတ်မိခဲ့။

ရှန့်ရှင်းဟယ်က ပြန်ဖြေ၏။

"မမှတ်မိတော့ဘူး.. ဒါပေမယ့် အဲ့နေ့တုန်းက ဘယ်လိုဖြစ်ခဲ့လဲဆိုတာကိုတော့ ရေးတေးတေးလေး မှတ်မိနေသေးတယ်.. ဆေးရုံ ဘယ်လိုတက်ခဲ့ရလဲ.. အိမ် ဘယ်လိုပြန်ဖြစ်ခဲ့လဲ.. အဲ့မှတ်ဉာဏ်တွေက ကြာလှပြီဆိုတော့ အစအဆုံးတော့ ဘယ်မှတ်မိပါဦးမလဲ.. အဲ့တုန်းက နာခဲ့တယ်ဆိုတဲ့အကြောင်းတောင် မမှတ်မိတော့ဘူး"

ခေတ္တရပ်တန့်ကာ ရှုကျင်းအား ဆက်လက်ပြောသည်။

"မင်း သိတဲ့အတိုင်းပဲ.. ဦးနှောက်ကပဲ မှတ်ဉာဏ်တွေကို ဖန်တီးတာလေ.. ပိုစဥ်းစားလေလေ အမှန်လို့ ပိုထင်ရလေလေ.. အသေးစိတ်ပိုဖြစ်လာလေလေပဲ"

ရှုကျင်းက အသံတိတ်နားထောင်နေမိသည်။ အဆမတန် ခုန်နေခဲ့သည့် နှလုံးသားသည်ကား တဖြည်းဖြည်း ပုံမှန်ပြန်ဖြစ်လာခဲ့ပြီ။