*
ŞUBAT, 2021 – İstanbul
*
"Bugün kendin için ne yaptın?"
Leman ablanın kendime sık sık sormamı istediği soru bu. Hatta onun isteğiyle odamın en görünür yerine yazdığım soru bu. Aynanın tepesine astığım kâğıtta yazıyor, kendimi gördükçe onunla da yüzleşmek zorunda kalıyorum. Ve onun isteği -emri- bu soruyu cevapsız bırakmamam.
Kendisi de ikidir beni bu soruyla karşılıyor. İlkinde bir yanıt veremedim ona. İkincisinde, bunu soracağını bildiğimden, onu yanıtsız bırakmamak için bir şeyler yapma çabasına girdim. Kendim için yaptığım bir şeyler... Küçük büyük fark etmez dediği için saçmalıklarımı onun önüne seriyorum.
İş çıkışı Beyoğlu'nda kahve içmek (seneler sonra Beyoğlu'nda oturmak benim için çok büyük bir şey çünkü) iş yerindeki laborant arkadaşlarla yemek yemek ve Moda'yı kuşbakışı izleyebildiğim Küçük Moda Burnu Çay Bahçesinde saatlerce oturup sigara içmemek... Verdiğim cevaplar bunlardı. Ben konuşurken Leman ablanın yüzünde hiçbir şey okuyamıyorum. İçinden bana "vah zavallım bunları bir halt sanıyor" diyebilir. Ya da aklından başka şeyler geçiyordur; şu kız bir gitse de rahatlasam, işten sonra yapabilecekleri, sevdiği adam, çocukları... İki kızı varmış Leman ablanın. Biri üniversite sınavına hazırlanıyormuş. Seanslarımdan biri boyunca ona bir sürü şey sordum ve o senasın bitmesine yakın konunun kendisi olmadığını söyledi. Hatta şöyle dedi; "kendinden başka her şeyden bahsetmek istiyorsun ama benim hayatımı dinlemek için para ödediğinin farkında mısın?"
Güzel bir noktaya değindiği için susmak zorunda kaldım. Sorun şurada ki, hayatımda anlatmaya değer bir şey yok ve bir bok çukurunun içinde nasıl debelenip bana elini uzatan insanlara da bok bulaştırdığımı anlatmak keyifli olmuyor. Gülümsemek için çabalasam da olmuyor. Öte yandan Leman ablaya ne kadar güveneceğim konusunda da soru işaretlerim var. Bir yanım olmuyorsa zorlama diyor. Zorladığım şey hayatta kalmak bu arada...
Bir yabancının beni konuşturarak bana hayatta kalma arzusu aşılaması mümkün mü? Emin olamıyorum.
Her neyse görüşmelerimizden birinde konu "bencillikti." Bencil bir insan olmaktan nasıl korktuğumu biliyorum ve Leman abla bana "Senin için bencillik nedir?" dediğinde ömrümde ilk kez bu kelimeyi duymuşum gibi tekledim. "Olmaktan korktuğum şey," dedim sonra.
"Niçin?" dedi. Bir tanım bulamadım. Bencillik kötüdür. Birileri iyi şeyler yapmak isterken bencil olan sadece kedini düşünür, empati yapmaz, karşısındakini düşünmez, her adımında önce ben der, her hareketi kendi çıkarı içindir falan filan.
"Kötü müdür bunlar?" dedi. "Değil midir?" dedim.
"Diyelim ki," dedi bana. "Çok başın ağrıyor. Baş ağrısından ölüyorsun ve biri çıkıp iş çıkışı taşınmasına yardım edip edemeyeceğini sordu. Yardıma ihtiyacı var, başka da yardım edecek kimsesi yok. Kabul eder misin?"
Sonra ben bir çıkmaz sokağa girene dek evirip çevirdi bu soruyu.
"Diyelim ki, baş ağrısından ölmek üzeresin, gözlerin kararıyor acıdan. Ve sınıftan bir arkadaşının doğum günü var, herkes katılacak, seninse uyumaya ihtiyacın var, yine de gider misin?"
"Diyelim ki, evde film izliyorsun. Bir arkadaşın aradı ve sevgilisine dün akşam seninle birlikte olduğu üzerine bir yalan söylediğini anlattı. Sana da idare et dedi. Sevgilisi de senin arkadaşın ve seni arayıp soruyor, idare eder misin?"
