Το δάσος

1

-γιατί δεν με ρωτήσατε πρώτα;!
Φώναξα στους γονείς μου νευριασμενη, είναι η πρώτη φορά που τους φωνάζω και δεν είμαι καθόλου περήφανη γιαυτο...

-γιατί ξέραμε την αντίδραση σου Βικτωρια! Δεν μπορείς να μείνεις μόνη για 6 μήνες, είναι καλύτερο για σένα θα δεις, θα κανείς και καινούριους φίλους.
Μου είπε κάπως γλυκά η μαμά μου στο τέλος.
Κοίταξα τον πατερα μου μιας και ήταν η τελευταία μου ελπίδα να τον πείσω για το αντίθετο αλλά αυτός κοίταξε το πάτωμα.
-μην κοιτάς τον πατερα σου !
Συνέχισε η μαμά μου με λίγο πιο έντονο τόνο.

-καλά...
Αναστέναξα και Απογοητευμένη τους κοίταξα πριν ανέβω στο δωμάτιο μου. Άνοιξα την ντουλάπα μου και εβγαλα την μεγάλη κόκκινη βαλίτσα μου, άρχισα να διπλώνω τα ρούχα μου και τα τοποθέτησα μέσα προσεκτικά ώστε να χωρέσουν τα περισσότερα, στην μικρή και τελευταία βαλίτσα έβαλα κάποια έξτρα βιβλία, τα καλλυντικά μου και κάποια μικρό πράγματα.

Αφού πέταξα τις βαλίτσες στην άκρη του δωματίου χώθηκα κάτω από το αφράτο πάπλωμα μου, θα μου λείψει το δωμάτιο μου, το κρεβάτι μου, ίσως και το σχολείο μου δεν ξέρω... δεν έχω φίλους Γιανα μου λείψουν εδώ αλλα θα μου λείψουν σίγουρα κάποιοι καθηγητές. Μου φαίνεται περίεργο που πρέπει να φύγω, οι γονεις μου αποφάσισαν να με γράψουν εσώκλειστη σε ιδιωτικό λύκειο, δεν μου έχουν επιβάλει ποτέ κάτι μιας και είναι πολύ χαλαροί τύποι , είναι πετυχημένοι  ζωγράφοι και φεύγουν συχνά για  ταξίδια  αλλά για λίγες μέρες, αυτήν την φορά οργανώνει μια φίλη τους γκαλερίστα μια  επίδειξη σε κάποιες χώρες της Ευρώπης και πρέπει να λείψουν για έξη μήνες. Μακάρι να μπορούσα να μείνω στα ξαδέρφια στην νέα Υόρκη αλλά δυστυχώς αυτό το σχέδιο έχει σβηστεί τελείως από τα πλάνα τους.
Άρπαξα τα ακουστικά μου από το κομοδίνο και έβαλα το αγαπημένο μου τραγούδι.

***

Σε  όλη την διαδρομή άκουγα μουσική χαμηλά στα ακουστικά μου ενώ προσπαθούσα να συνηθίσω στην ιδέα του Καινούργιου σχολείου.
Η μαμά μου καθόταν δίπλα μου στο πίσω κάθισμα και που και που μου έπιανε το χέρι.
Μετά από τέσσερις ωρες επιτέλους, Ο οδηγός μας σταμάτησε έξω από ένα τεράστιο κτήριο. Υπήρχαν τρία μεγάλα κτήρια στην αυλή.Στα δεξιά στεκόταν ένα από τα πιο καινούργια,ηταν βαμμένο σε μια βαρετή απόχρωση του κόκκινου ενώ στην μέση στεκόταν ενα επιβλητικό και αριστερά ενα πιο παλιο στην ίδια απόχρωση με τα υπόλοιπα,όσο και αν προσπάθησαν να το καλύψουν ο χρόνος το πρόδιδε. Πίσω του απλωνόταν ενα τεράστιο δάσος, το σχολειο ηταν απομονωμένο και ηταν τυλιγμένο από τεράστια σκούρα πράσινα κάγκελα, στην μέση της άυλης βρισκόταν ενα μεγάλο σιντριβάνι, και γύρο του υπήρχαν πλακόστρωτα μονοπάτια που οδηγούσαν το κάθε ενα σε μια είσοδο για το κάθε κτήριο, το βλέμμα μου τράβηξε το δάσος. Τα κάγκελα ίσια ίσα φαινόταν στην αριστερή πλευρά μιας και είχαν καλυφθεί απο τα δέντρα του πυκνού δάσους.
Αντικειμενικά ηταν ενα πολύ όμορφο μέρος αλλά ταυτόχρονα με έκανε να νιώθω άβολα.
Ο φύλακας του σχολείου πλησίασε το αυτοκίνητο μας, ήταν ένας μεσήλικας ψηλός άντρας με περίεργο μουστάκι .
Ο οδηγός μας  κατέβασε το παράθυρο Και ο φύλακας πλησίασε .