Warrior Cats/ Een Hartewens

De das

Twee milliseconden nadat Maanlicht het ene, maar dat oh-zo-beangstigende woord had groepen draaide Mistval en ik ons in een andere milliseconde om. Alle drie vol angst wat ons de volgende momenten stond te gebeuren. Gelukkig werkte Mistvals hersenen sneller op dat moment en riep meteen 'Wegwezen! Iedereen nu verspreiden en verstoppen!' 

Ik sprintte er meteen vandoor en ging de stevigste, hoogste boom die dichtbij stond in. Ik draaide me om en keek of ik Maanlicht of Mistval ergens zag. Toen hoorde ik een grom waarschijnlijk van de das want als een kat zulk geluid kon maken ging het niet goed.

Toen zag ik de das tevoorschijn komen met Mistval die er in paniek voor rende, ze kon niets zien en omdat dit onbekend terrein was moest dit nog erger zijn om te rennen voor je leven en ook nog uitkijken dat je nergens tegenaan rende. 

Gelukkig kwam op dat moment Maanlicht uit de bosjes gestoven om de das aan te vallen, dat zou ze nooit alleen redden dus sprong ik naar beneden en klauwde hem over de flank. De das grauwde en haalde met de massieve poot naar me uit, ik dook op tijd weg en viel weer aan. Maanlicht haalde uit en ook Mistval besprong de das.

Helaas was dit een heel vervelend beest en bleef aanvallen, dit hielden we niet heel lang meer vol we raakten uitgeput. 'Maanlicht, Mistval we moeten weg, dit redden we niet!' riep ik.

Maanlicht riep terug 'Leliepoot heeft gelijk, dit gaat niet goed, ik val zijn kop aan en dan gaan jullie ervantussen!' 

En meteen werd het gedaan. Maanlicht sprong en Mistval trok mij mee, we renden en renden terug naar de stenen wand Mistval klom er als eerste op, ik erna en een paar minuten later kwam ook Maanlicht aangestormd en kwam met drie fantastische sprongen ook boven.

We kwamen even op adem en gingen toen rustig weer naar beneden op zoek naar het kamp, jammer genoeg was de das beter bekend met dit terrein dan wij en kwam hij alweer achter ons aan. Gelukkig hadden we Mistval bij ons want met haar verscherpte gehoor hoorde ze hem al aankomen banjeren. 

Mistval grimaste toen ze het hoorde, en zei toen sarcastisch 'Nou ik hoop dat jullie op adem zijn, want onze grote vriend komt weer om onze vriendschap nog meer te verbeteren.' Maanlicht en ik stonden even verbaast stil en keken elkaar verbaast aan, wat bedoelde Mistval? Maar toen we dat beseften moesten we lachen. 

'Nou wat gezellig, ik kijk er erg naar uit!' zei ik sarcastisch. En ook Maanlicht deed mee 'Zouden we hem misschien iets moeten aanbieden? Hij lijkt erg van ons gezelschap te houden.' 

We waren alle drie even stil maar begonnen toen te lachen. Maanlicht begon harder te lopen en riep 'Nou komen jullie nog slakken? Anders kunnen we echt dassen gaan knuffelen!' want ondertussen was de das natuurlijk weer dichterbij gekomen.

We begonnen weer te rennen en hadden dan ook een goede voorsprong, we renden dan ook op een hoog tempo totdat ineens vanuit het niets de bosjes begonnen te ritselen en er een paar vage schimmen uitstoven, toen de voorste ons drieën zag stopte die. Wij waren ook al van verbazing tot stilstand gekomen en stonden echt stokstijf stil.

Ik met nog een poot in de lucht en mijn rug haren overeind. Mistval met open mond, haar oren naar voren en haar staart recht achter haar. En Maanlicht was zo snel tot stilstad gekomen dat haar achterpoten onder haar waren geschoven zodat ze in een zittende positie kwam, zo bleef ze dan ook zitten. We stonden alle drie versteld van de figuren die uit de bosjes waren gestoven.

Het waren namelijk niemand minder dan Lichtvoet, Loofvacht en Valkveer, ook zij waren bevroren in hun positie, ze zaten onder de bladeren en takjes van de struiken.

Lichtvoet was de eerste die sprak 'Oh gelukkig, hier zijn jullie we dachten al dat jullie allemaal verdwenen waren of gekidnapt door de tweebenen!' Terwijl ze dat zei ontspande iedereen zich weer een beetje en had ik mijn poot neergezet, Mistval haar staart weer in beweging gebracht en Maanlicht was weer gaan staan. Valkveer en Loofvacht hadden zich ontdaan van hun nieuwe bosvacht.

Mistval hoorde de das weer en legde even snel uit wat de situatie nu was en dat ''onze grote vriend'' er weer aankwam.

Lichtvoet knikte bezorgd en gaf meteen instructies 'Valkveer jij valt van links aan, Maanlicht van rechts het maakt niet uit waar precies, Mistval jij neemt een van de flanken, ik de andere. En Loofvacht jij gaat voor de kop, je bent behendig en snel dus dat moet wel lukken. Leliepoot, jij gaat niet meevechten jij gaat voor afleiding zorgen, alleen, en alleen maar dat!' 

Ik knikte snel, ik vond het wel jammer natuurlijk maar ik snapte het ook, en ik had geen zin in ruzie. Iedereen ging in positie staan, verscholen achter een boom, struik of steen. Ik zat achter twee grote stenen blokken maar ik kon wel overzicht houden mocht ik toch in actie moeten komen. 

Loofvacht stond als enige een beetje zichtbaar, maar dat kwam omdat we de das daarheen wilden krijgen. Toen het logge beest eindelijk aankwam was het doodstil in het bos, het enige wat je hoorde waren de zware pootstappen. Er was geen wind meer, de regen was gestopt al waren er wel nog donkere wolken, en ook de vogels zwegen. 

Terwijl de das afremde en op Loofvacht afliep, die gewoon rustig bleef staan, klonk ineens vanuit de doodse stilte de roep: 'AANVALLEN!!!'

Ineens was het over met de stilte en klonken er meerdere kreten, grommen en schreeuwen. Lichtvoet en Mistval vlogen op de flanken af en Loofvacht sprong met een ongelofelijke snelheid vanuit stilstand op de kop en klauwde naar zijn oren.

De das gromde en haalde uit, hij had het nu al zwaarder, eerst was het alleen Mistval, Maanlicht en ik, maar nu waren er al meer katten bij. Over meer katten gesproken, op dat moment kwamen ook Valkveer en Maanlicht. Valkveer sprong met een hoge gespreide sprong op de rug, ze leek heel groot vanaf mijn positie, ik snapte wel hoe ze aan de naam Valkveer kwam dit was indrukwekkend, maar ze landde en klampte zicht vast.

De das verzwakte en haalde wanhopig af en toe uit maar de overmacht was erg groot. Alle katten hadden tot nu toe de klauwen ontweken, helaas zag Maanlicht er een niet aankomen. Ze dook weg maar het was te laat de das scheurde haar zij open. Maanlicht gilde en viel om.

Mistval had door dat er iemand gewond was en ging op zoek naar waar het was en of ze iets kon doen. De das merkte dit en wilde nu ook Misval pakken, dit was dus mijn moment het was nu of nooit. Deed ik dit niet omdat ik te bang was kon dit meerdere katten het leven kosten. 

Toen ik tot die conclusie kwam ging alles erna heel snel, ik rende tevoorschijn, ging voor de das staan en riep 'Hier moet je zijn lomp beest, pak mij maar!' De das draaide zich woest om en kwam op me afgestormd...

Zo dat was het weer voor dit hoofdstuk, sorry dat het laat is, ik was al bezig met het volgende maar had nog niet door dat deze nog niet online stond dus hier is het. Verder nog een hele fijne dag!

Liefs ❤🌸Palominabloem🌸❤