Astım

1. Bölüm

Merhaba yorum yaparsanız çok sevinirim
İyi okumalar 💖
~

Yetimhanenin soğuk koridorlarında adımlarken tek dileğim arkadaşımın nereye gittiğini öğrenebilmekti.

Saat gece 3 e dayanırken gözümü açtığımda arkadaşımın yatağında olmadığını farkettim.

Selin benim en iyi arkadaşımdı. Yetimhaneye ilk geldiğimde bana çok iyi davaranmış , buraya alışmama yardımcı olmuştu. Tabi ben buraya ilk geldiğimde kimseyle konuşmaz, yemek yemez sadece ağlardım. Sonra Selin yanıma gelip bana ağlamamamı söyleyip  sarılmıştı. Kulağıma kimsenin duyamayacağı şekilde:

"Benimde annem ve babam melek oldu belki arada arkadaş olurlar"
Demişti bende mutlu olup "Olurlar" demiştim. İşte dostluğumuz orada başlamıştı

Hala koridorda adımlarımı temkinli bir şekilde atarken ileride bir gölge gördüm.
Yavaş yavaş yaklaştım gölgeye. Korkmadığım söylenemezdi. Hala Selin'in nereye gidebileceğini düşünüyordum.

Gölgenin neredeyse yanındaydım ve gölge neredeyse belirginleşmişti.
Gölge netleşmişti " Hayır" sen değilsin diye fısıldadım. "Soğuk bir yetimhane koridorunda yapayalnız ölemezsin". "Beni yapayalnız bırakamazsınnnn"diye çığlık atıyordum. Ve işte o zaman ruhumun üzerine toprakların döküldüğünü kalbimin atmayı bıraktığını ruhumun bedenimi terk ettiğini en net şekilde hissettim. Adımlarım geri geri giderken gözlerimden süzülen yaşları fark etmiyordum bile.

Ağzımdan firar eden çığlık yeşermeye başlayan sevgi tohumlarımın üzerine zehir dökülmüş kadar acıydı. Üst üste attığım çığlıklardan dolayı yetimhane müdürü odaya girdi ve arkadaşımı, Selini yerde kanlar içinde yatarken gördü.

Odaya gelen güvenlikler beni odadan çıkarmaya çalışırken ben hıçkırarak ağlamaya devam ettim.
Kısılan sesimle "Hayır Selin hayır sen değilsinn" demeye devam ediyordum.
O kadar acıydı ki seni hayata bağlayan arkadaşının yerde kanlar içinde yatması, kalbimin parçalara ayrılıp damarlarıma baskı yaptığını hissediyordum.

Gözlerimde bitmek bilmeyen gözyaşları hemşirenin bana sakinleştirici vurmasıyla sona erdi...🥀

🥀🥀🥀

Gözlerimi açtım hastane de bir sedyenin üzerinde uzanıyordum. Hiçbir şey hatırlamıyordum . Başımda bitmek bilmeyen ağrı beynimi zonklatıyordu.

"Geçmiş olsun nasıl hissediyorsunuz?" diyen doktor içeri girdi. "Başım çok ağrıyor noldu bana?"dedim.
Doktor beni es geçip sağ tarafıma doğru "Baş ağrısı zamanla geçecek ama dinlenmeli ve kendini çok zorlamaması gerekiyor, yazacağım ilaçları yemekten sonra içmeli" dedi.

Neden bana söylemedi diye düşünürken kafamı sağa çevirdim ve onu gördüm siyah gözlü adamı. "Tabi ben ilgileneceğim" dedi. Doktor "Peki geçmiş olsun" deyip odadan çıktı. Ben hala ona şaşkınlıkla bakarken "Serumun bitince gideriz" deyip kafasını arkasına yaslandı.

Sorduğum sorulara cevap vermeyeceğini bilerek "Kimsiniz?" dedim.
"Kaan demen yeterli olur" deyip gözlerini yumdu. Daha fazla soru soramadım zaten çok yorgundum en iyisi uyumak diye düşünüp gözlerimi yumup uykunun beni bulmasını bekledim...

Okuduğunuz için teşekkürler diğer bölümlerde görüşmek üzere...💖