Door deze hele situatie was ik mentaal al heel erg snel volwassen en zat ik ook wel op een ander niveau als mijn leeftijdsgenoten. Ik ging ook al sinds jonge leeftijd met veel volwassenen om . Ik zat bijvoorbeeld toen ik 10 was met een kennis van mijn vader en moeder een colaatje te drinken op een terras. Of na mijn optredens die ik weleens had omdat ik doe zingen kon ik dan pas 5 uur snachts naar huis. Want mijn moeder moest bij mijn broertje en zusje blijven Best apart als ik erover nadenk. Ik moest dan of met vrienden van mijn ouders of met mijn vader naar huis . Ik kon ook echt al hele diepe en zware gesprekken hebben met mensen. Ik heb therapie gehad vanaf vroege leeftijd waardoor ik nu gelukkig best goed om kan gaan met de oude situatie . Nu heb ik geen therapie meer nodig gelukkig. Ook als ik eraan terug denk, aan de situatie, voelt het alsof het een film was . Terwijl het allemaal zo levensecht was en echt gebeurd is. Best bizar , al zeg ik het zelf. Ik wilde ook nooit medelijden van mensen ofzoiets. Vaak als ik iets over thuis vertelde zei iedereen "wat heftig" en was mijn antwoord "valt wel mee". Dit was mijn reactie omdat ik in die situatie zat en het voor mij een best normaal iets was wat dagelijks gebeurde. Maar als ik nu terugkijk ben ik zelf eerder ook die persoon die zegt "wat heftig". Door dit alles hoop ik mensen die ook in een soortgelijke of nare thuissituatie zitten te kunnen helpen . Op wat voor manier dan ook. Dit is zeker niet altijd mogelijk , maar als ik kan helpen doe ik dit zeer graag.
JE LEEST
In Zijn Gedachten
Non-FictionDit is mijn verhaal over mijn leven in een gezin, die jarenlang met een vader en man met PTSS moesten leven. Dit heeft geleid tot veel pijnlijke momenten.
