Iedere dag , maar dan ook echt iedere dag als school afgelopen was met een brok in mijn keel naar huis. Als ik voor de deur stond nog een paar seconde wachten of ik geen knallen of geschreeuw hoorde. Zo ja , dan kon ik me mentaal voorbereiden en liep ik naar binnen . Als ik niks hoorde liep ik nogsteeds heel gespannen naar binnen en keek dan naar het gezicht naar mijn vader. Soms was hij gewoon blij en meestal zag ik aan de half dodende blik in zijn ogen al dat het mis was. Maar echt , if eyes could kill, I would have been dead. Dan was het de hele tijd figuurlijk op mijn tenen lopen.
JE LEEST
In Zijn Gedachten
No FicciónDit is mijn verhaal over mijn leven in een gezin, die jarenlang met een vader en man met PTSS moesten leven. Dit heeft geleid tot veel pijnlijke momenten.
