Uyandı.
Ama çok kötü bir şey var, bir terslik, bir komplikasyon. Louis Tomlinson, konuşmanın en çok yakıştığı insan ağzını bile açamıyor. Konuşamıyor. Sadece yüzüme bakıyor ve sabahtan beri bakışıyoruz. Şimdi dışında çünkü uyuyor. İkimizde neyi beklediğimizi bilmeden bir şeyleri bekliyoruz.
Fakat en azından hala ortak noktalarımız var. İkimizde kaçınılmaz sonu bekleme konusunda ustalaştık.
''Değdi mi Tomlinson?'' Yanına uzandım, kolunu belime sardı -dövmeli olan- ve beni kendine çekti, serumlar yoktu o yüzden mutluydu ama konuşamadığı için kimizde sevinemiyoruz. Ben sevinemiyorum.
''Söylememene değdi mi?''
Doktor uyumadan önce onunla konuşmaya geldi ve ben bu sefer odanın kapısına kulağımı dayayıp onları dinlemedim.
Bilmek istemiyorum.
Sona ne kadar kaldığını bilmek istemiyorum.
-H
***
Finale az kaldı ve Things I Can't bir terlik olmazsa birkaç güne yayınlanacak takipte kalın x
