බෝල්පොයින්ට් සිතුවිලි

මහන්සිය

මගේ මහන්සිය වෙත ආදරෙන් ලියමි,

දයාබර මහන්සිය..ඔබ මට දෙන වද හොදටෝම ඇතිය. මටද මනුස්සයෙක් වීමට උවමනාය...ඉඳින් කරුණාකර ඔබ මා හැරදමා ආ තැනකට ආපසු යන්නේනම් මම සතුටු වෙමි. මගේ මේ නොහොබිනා හැසිරීමට සම්පූර්ණයෙන්ම වගකිව යුත්තේ සමාජයවත් පවුලවත් පරණ යහළුවන්වත් නොව නුඹය!

කෑමට බීමට, ඇවිදීමට, විනෝද වීමට, පාඩම් කිරීමට තියා සිනහවීමට හැඬීමට තරම්වත් බැරි ලෙස ඔබ මගේ හදවත වසා කළු වලාකුළක් මෙන් පැතිරී ඇත. මා සිටිනා තත්වය නුඹටද නොවැටහෙන බව මම දනිමි. අනුකම්පාවක් නොමැති ව්‍යාඝ්‍රයෙක් මෙන් ඔබ මගේ හද කීතු කීතුවලට ඉරා හමාරය...

No feelings , no emotions යැයි මා පවසන්නෙ බොරුවක් නොවන වග ඔබ හොඳාකාරවම දනියි. නුඹ නිසා එවා මියගොස් දැන් බොහෝ කල්ය. නමුදු තවමත් මා ඔබට මාව හැරදා යන මෙන් යදිමින් සිටිමි. මට තවදුරටත් ඔබේ වහලෙක් වීමට කිසිදු අවශ්‍යතාවක් නොමැත.

මම මනුස්සයෙක් බව ඔබට අමුතුවෙන් කිව යුතු නැත...මටද ආදරය කිරීමට උවමනාය. ආදරය ලඳ බොලද බවද එය මුලාවක් බවද කියා මගේ හදවතින් ආදරය මරා දැමුවේ මහන්සිය නම් ඔබය! මට ජීවත් වීමට උවමනාය. නමුඳු මරණය මගේ දෑස් ඉදිරිපිටම පෙනී නොපෙනී ගිය දිනවලවත් මට ජීවත් වීමට ආසාවක් නූපන්නෙ ඔබ නිසාය...

මම සතුටින් ජීවත් වෙමි, නමුදු මා සිටින්නේ ඉවසා දරාගත නොහී මහන්සියකිනි... ඔබව පලවා හැරීමට පිළියමක් මා දන්නේ නැත. දයාබර මහන්සිය, මතුයම් දිනක ඔබට මාව එපාවී යාවියයි මම සිතමි. මටත් එදිනට ඉරපායාවියයි මගේ එකම පැතුමයි....

~ බයිසෙක්සුවල් කෙල්ලෙකුගේ බෝල්පොයින්ට් සිතුවිලි ~