බෝල්පොයින්ට් සිතුවිලි

03- Unknown

තත්පරයෙන් තත්පරේම මම මිනිස්සු ගොඩක් ඉන්න තැන තනි වෙන්න පටන් ගත්තා. ඉස්සර තොරතෝංචියක් නැතුව කියවපු මං දැන් අහන ප්‍රශ්නයටත් කෙටිම කෙටි පිලිතුරක් දීලා නිහඩ වෙන්න පටන් ගත්තා.

අත් අල්ලගෙන, හිනා වේවී, රණ්ඩු කර කර, හේතුවක් නැතුව ඔහේ කියව කියව ගියපු ලක්ෂයක් තරම් මිනිස්සු නොදැක්ක ගානට මාව පහු කරගෙන ගියා.

ඇයි එහෙම වෙන්නෙ..... මොකද්ද ඒකට හේතුව.... මොකද්ද මගෙ වැරැද්ද.....

හැම තත්පරයකම හිත පුපුරු ගගහා මගෙන් ඒ ප්‍රශ්නයම ආපහු ආපහුත් අහන්න පටන් ගත්තා. ජීවිත කාලයටම පිලිතුරක් නැහැ කියලා දැන දැනම මගෙ හිත මුරණ්ඩු වෙවීම මාවම අඩවන්න පටන් ගත්තා.

"තනිකම මේ ලෝකේ ලස්සනම හැගීම.... ඒ ඔයාට ඔයාව මුණගැහෙන තැන....." හැමෝම එහෙම කියනකොට මම උත්සාහ කලා මාව හොයා ගන්න, ඒත් ඒ වචනය බොරුවක්.... ඒක සම්පූර්ණ බොරුවක්... කොච්චර උදාහරණ ගෙනත් මගෙ ඉස්සරහින් තියලා ඒක ඇත්ත කියලා ඔප්පු කලත් තනියම ඉන්න එක හිත ආපහු ආපහුත් කෑලි වලට කැඩිලා යන වේදනාත්මකම දෙයක්.....

මට හැම තත්පරයකම අම්මව ඕන උනා..... තාත්තව ඕන උනා... එයාලා පුතේ අපේ වැඩත් එක්ක ඔයාව මග ඇරෙනවා රත්තරන්, චුට්ටක් ඉවසන්න මැණික.... කියලා ඔලුව අතගාලා කියනකොට මම ඉවසුවා, හැම දවසකම උදේ ගිහින් හවස ඇවිත් කාලා ආපහු නිදාගන්න යන එයාලගෙ දිහා බලාගෙන ඉතින් මම ඉවසුවා.

මට සහෝදරයෙක් ඕන උනා..... ඒ පරිස්සම.... ඒ ආදරය.... එකම එක චූටි දේවල් වලට රණ්ඩු කර කර ගහ ගන්න ඒ ඉවරයක් නැති අසීමිත සෙනෙහස.... මට ඕන උනා..... මට මාව තේරුම් ගත්ත අක්කා කෙනෙක්, අයියා කෙනෙක්.... අඩුම නංගියෙක් හරි මල්ලියෙක් හරි..... මට සහෝදරයෙක් නැති අඩුව ගොඩක් දැනෙන්න පටන් ගත්තා. කාර්යබහුල දෙමාපියෝ.... ගෙදරට ඉන්න එකම ලමයා විදිහට ඉතින් බලා ගත්තු අත බලාගෙන ඉන්න මම පුරුදු උනා.