LAST SUNSET

CHAPTER 2

CHAPTER 2

"Baby come here! Let me ravish that body hmm?" THAT person said while smiling at me.

"Wag po muna ngayon, may trabaho po ako sa convenience store. I-I don't wanna be late po please." I said pleading, but THAT person continued walking towards me. Umiyak ako, awang awa na ako sa sarili ko.

"Please po, not now. I'll be late po." I sob, hirap na hirap na ako. Halos hindi ko na masabi ang mga salita dahil sa iyak ko.

"Come on." Inamoy n'ya ang leeg ko.

"You smell great!" Lumuhod ako sa harap n'ya at pinagsiklop ang mga kamay ko.

"Please po, please nagmamakaawa ako. Wag po muna ngayon. May trabaho p-po ako male-late po ako ngayon. Please po." Saad ko habang nagmamakaawa. Pinikit ko ang mata ko nang hinawakan n'ya ang buhok ko at hinila ito nang malakas. Napaigik ako sa sakit.

Nilakihan n'ya ako ng kanyang mga mata tila galit na galit sa akin at mas hinigpitan ang pagkakahawak sa buhok ko. Napadaing ako sa labis na sakit.

"Just this one, Abigaile. Just this one. Papalagpasin kita." THAT person murmured in my ears sabay dinilaan ito. Napaiyak ako sa takot at sa halo halong emosyon. Bakit kailangang ako ang makaranas nito? Bakit ako? Ano bang ginawa ko sa mundo?

Takot na takot akong umalis sa bahay papunta sa pinagtatrabahuan kong maliit na cafe. Ngumiti ako na parang walang nangyari, ganyan naman diba kailangan nating ngumiti para walang makakaalam na sawang sawa na tayo.

Ang sakit no? Ang bata pa natin pero sobrang sakit na ang binibigay sa atin ng mundo.

"Good evening sir! Welcome to Luna's Cafe! What's your order?" I said smiling widely at him. It's Rajiv, the school player. Himala wala si Ryuki?

"Geez for the second time don't give me that creepy smile weirdo!" Napatigil ako sa pag ngiti dahil sa sinabi n'ya pero binalik ko ulit ang ngiti sa aking mga labi.

"Anyway I want a cup of caffe mocha." Sakto wala masyadong tao kaya ako nalang ang naghatid sa order n'ya sa inuupuan n'ya. He's busy doing something in his laptop kaya hindi n'ya napansin ang presensya ko.

"Excuse me sir. Here's your order." Saad ko habang may malaking ngiti sa labi. Lumingon siya sakin at tila takot na takot na binaling sa iba ang tingin.

"Geez! I told you not to give me that creepy smile!" He said ngunit di ko nalang pinansin nanatili parin akong nakangiti. "Anyway ang tagal mo kaya inumin mo nalang 'yan I need to go." Dali dali siyang umalis leaving his order with me. Hindi na ako naka imik nang makitang naka alis na siya sa harapan ko.

Bayad na ang order n'ya kaya di na ako nabahala. I don't know why it made me smile. 'Yong totoong ngiti, 'yong hindi pilit.

"One day mababayaran ko rin 'tong ginawa mo para sa'kin." I said habang unti unting sumimsim. Ngunit napabalik agad ako sa realidad ng buhay.

I'm tired and I don't even know why I'm even tired. Bumangon ako sa umaga para hihintaying gumabi ulit. Why life is unfair and this is reality and I need to accept this.

*******************
Hit it dudes
-MissteriousGuile