LAST SUNSET

CHAPTER 1

CHAPTER 1

Naranasan mo na bang mapagod? 'Yong tipong gusto mo nalang mawala sa mundong 'to? 'Yong tipong kahit isang reklamo hindi mo na kayang gawin dahil suko ka na, dahil pagod ka na dahil ayaw mo na. Ako? Araw araw akong miserable.

"Here sheeee commeeess!" Naamoy ko nalang ang lansa ng itlog na dahan dahang nahulog sa ulo ko. Ngumiti lang ako at nagpasalamat sa kanila.

"Thank you!" Saad ko at naglakad papunta sa locker room at kinuha ang isang spare t-shirt at jacket ko. Pero habang papunta ako roon narinig ko pa ang mga sinasabi nila tungkol sa'kin.

"Ang weird talaga ng babaeng 'yon, pinaliguan na nga ng itlog nag thank you pa HAHAHAHA"

"Ano kayang meron at laging naka jacket 'yon? Baka may sakit sa balat HAHAHAHAHA"

"Lagi pang nakangiti paree ang creepy! Ang putla putla n'ya! Para siyang multo HAHA nakakagago amputa!"

Ngumiti lang ako, nakangiti lang akong naglakad na parang wala lang sa'kin ang mga sinasabi nila. Ganito naman lagi ang ginagawa ko eh. Ngingiti lang dahil ano pa bang magagawa ko?

"Hoi weirdo! Gawin mo na mga assignments ko! Dalian mo at may klase pa ako!" Ryuki said. Ngumiti ako, isang malaking ngiti sa kanya.

"Geeez! Don't give me your creepy smile weirdo!" He said.

Ryuki Watanabe is the infamous playboy slash badboy in our campus he play with every girl's heart though except for me. Hindi ko alam kung anong ginawa ko sa kanya pero he hates me so much.

"Hurry! And here!" Someone threw his notebook on me and it landed on my face. Again, I smiled.

That's Rajiv Montessori the infamous badboy in our school. Kung malala si Ryuki mas malala si Rajiv, he is not a playboy pero lahat ng babae nagkakandarapa sa kanya. Well, except for me. He is cold, he is cruel and he is a jerk. Ryuki and Rajiv are bestfriends, nagkaka tugma talaga ang mga ugali nila.

"Make it faster, stupid!" Rajiv blurted at me. I smiled at him and do his homework in math. Rajiv and Ryuki are grade 10 students while I'm a grade 12 ABM student. Mas matanda ako sa kanila ng dalawang taon, they are 17 years old while I'm 19.

"Done." Saad ko, madali lang naman. Ang hindi madali ang paulit-ulit na magpapanggap na okay lang kahit hindi naman.

"Thank you stupid!" Hinablot ni Rajiv ang notebook n'ya sa kamay ko at nagmamadaling tumakbo papasok sa classroom namin.

"Where's mine?" Saad ni Ryuki. Ibinigay ko sa kanya ang kanyang notebook na may, nakasulat na rito ang assignment namin na gawa ko.

"Here." Binigay ko sa kanya and I also smiled at him.

"Gezzz! I said don't give me a smile! It's creepy." Saad n'ya at tulad ni Rajiv hinablot din niya ang notebook n'ya sa kamay ko sabay takbo paalis.

Ngumiti ulit ako, ngumiti ako pero 'yong luha ko tumulo. Kailan ba ako magpanggap na okay lang ako? Pagod na pagod na ako, hindi ko na kaya. Ang hirap mabuhay na akala ng lahat okay ka. Na hindi ka nasasaktan, na akala nila kayang kaya mo ang lahat.

********************
Hit it dudes
-MissteriousGuile