CHAPTER 20
I hate my self, bakit hindi ko kayang panindigan ang mga sinasabi ko? Bakit hindi ko kayang hindi masaktan sa kanila? Bakit ang saya saya nila habang nagdudusa ako? Why?
"Please, puntahan mo ako sa dating tagpuan natin. I'll wait for you there." I sent the text at nilagay sa mukha ko ang kamay ko habang umiiyak. Nababasa na rin ng luha ang cellphone ko.
"I'll wait for you." I murmured.
Dumating ang gabi at isang oras na akong nakatayo rito sa tagpuan namin. Still, I'm waiting for him. Nanginginig ako sa ginaw hanggang sa may marinig akong mga aso. The hope inside my heart lights up. He's here. Pinuntahan n'ya ako.
"H-hi." Mabilis kong saad nang makita ko siya.
"Hey." He replied with coldness in his voice. Gusto kong pigilan ang hikbi ko pero hindi ko maggawa, hindi siya ganito. He's better than this.
"What do you wanna talk about?" He asked.
Mabilis akong yumakap sa kanya and I gathered all my strength. "Please, kahit itago nalang natin ang relasyon natin, okay lang sa'kin basta wag ka lang mawala. Mahal na mahal kita." Mahabang saad ko. Tinanggal ko ang pagkakayakap ko sa kanya at tiningnan siya sa mga mata.
"Please? I'm begging you." Saad ko.
Hinawakan n'ya ako sa mukha and mumbled things that left me sobbing.
"Sige, hindi ako makikipag hiwalay sayo basta mag sex tayo." After he said those words, bigla nalang tumaas ang kanang kamay ko and I slapped him hard.
Nagulat ako sa nagawa ko and mabilis kong hinawakan ang kanyang mukha. Nagulat din siya sa biglaan kong pag sampal sa kanya.
"I-I'm sorry." Saad ko at mabilis na umalis.
************************
Hit it dudes
-MissteriousGuile
YOU ARE READING
LAST SUNSET
Teen FictionWhat is more difficult, living or existing? What is more painful, meeting the wrong person at the right time or meeting the right person at the wrong time?
