Të luash me zjarrin

▹XVIII◃

Kishin me orë të tëra që kërkonin në një pyll të zymtë, ku dhe rrezet e diellit ishin të ndaluara të futeshin. Pemët ishin të dendura dhe të ngjeshura me njëra-tjetrën, gjë që nuk lejonte të kishte dritë të mjaftueshme. Vendi ishte i mbushur me bimë të gjata, por të thara. Tek-tuk mund të të zinte syri ndonjë kërpudhë helmuese që kishte krijuar ushtrinë e vet rreth e rrotull saj. Ishte i pushtuar nga një mjegull e rëndë. Kishte zënë vend në një pyll të tillë, për të mos dalë më kurrë.

-A keni parë ndonjë shenjë të saj? - vrapoi menjëherë drejt tyre, por ishte e kotë. Askush nuk kishte lajme nga Aprina. Ndiheshin të sigurt që ajo ndodhej aty. Ishte vendi nëpër të cilin kaluan për të arritur në fshat. Tashmë i kishin varëset misterioze, sado të dobishme apo të padobishme të ishin. Harta ishte e saktë dhe arritën të merrnin atë që dëshironin shumë shpejt, por rruga e kthimit nuk dukej të ishte e njëjtë.

-Ku është Taurieli dhe Dolenti? A nuk ishin me ju? - brenda saj kishte filluar të rritej një sferë e madhe frikërash, që nga momenti në moment mund të shpërthente si një bombul gazi.

-Unë isha këtu gjatë gjithë kohës dhe nuk i pashë. Ndoshta janë duke kërkuar bashkë, - ngriti supet duke parë rreth e rrotull.

-Azriel, po ti?

-E njëjta histori, vetëm se nuk isha me të, - ktheu vështrimin nga Nathani duke u treguar misterioz.

Drejt tyre dëgjuan të vinin hapa të shpejtë dhe të rëndë. Hapa që dukej sikur po i hidhte një kafshë e trembur për vdekje. Pasi vizioni u bë më i qartë nga ana e tyre, arritën të dallonin qartë Taurielin, fytyrën e tij të zbehur dhe vrapin e shpejtë që kishte bërë për t'i gjetur.

-Ju lutem, më thoni se e keni parë Dolentin. Ju lutem! - kishte frymëmarrje të ngadaltë dhe nuk arrinte të fliste normalisht.

-A nuk ishte me ty Dolenti?

Qetësi... Ishte aq qetësi sa të katërt arritën të dëgjonin pështymën e thatë që kaloi në fytin e saj.

-Dolent! - filloi të thërriste si i marrë, duke menduar për më të keqen.

-Turiel, mos u shqetëso! Duhet të jetë këtej rrotull duke kërkuar për ne, - i pëlqente të mendonte qetë. Ja që nuk e bënte. Nuk e mendonte. Thjesht e thoshte duke mos e besuar.

-Po sikur t'i ketë ndodhur diçka e keqe? Po sikur të jetë përballur me Aprinën? - nuk mund të gjente qetësi pa marrë një përgjigje për pyetjet e tij të shpejta.

-Tauriel! Qetësohu! - ishte gjatë gjithë kohës duke i këshilluar të tjerët të qetësoheshin, por vetë nuk ia dilte mbanë.

Më në fund diçka arritën të dëgjonin. Por nuk ishte ajo që dëshironin të dëgjonin.

-Dolent? Ti je aty? Dolent?

E gjitha çka morën si përgjigje ishte ulërima e tij drithëruese. Ishte e çjerrë dhe e dridhur. Dhe me shumë siguri, e fundit që dëgjonin prej tij.

-Dolent? - thirri si i tërbuar dhe filloi të vraponte drejt drejtimit prej të cilit erdhi ulërima. Nuk duhet ta bënte.

I dorëzuar u ul në tokë pa asnjë fuqi të mbetur. Nuk ndiente asgjë. Madje as lotët nuk dilnin. Ndihej kaq bosh. Kaq pa kuptim. Kaq i lutur për t'i thënë fund të gjithës. Kaq i rritur sa për t'i dhënë fund. Kaq i tepërt në atë botë. Po aq i buzëqeshur për fatin e tij. Për atë që nuk e deshi kurrë. Për atë fat që e tradhëtoi gjatë gjithë jetës së tij. Pikërisht ai fat e solli me këmbët e tij para fundit të jetës.

-Pra kaq e thjeshtë qenka? Kaq e thjeshtë qenka të vdes? - u shtri në tokë pa ndjenja, dhe nuk do t'i merrte ato edhe nëse do t'ia falnin sërish.