Η εξαίρεσή μου. (Ποίηση)

Η αίθουσα των κατόπτρων (22-2/27-2!!!)

Αποπροσανατολισμένη
μέσα σε καρικατούρες φιγούρες
Παρατηρώ τους κορσέδες που σφίγγουν μια ζωή.
Και τη μπουρζουαζία των ιδεωδών κορμιών·
-θυσιάζομαι για κείνη.

Εύθραυστοι ώμοι
Κατοπτρίζονται στην αίθουσα. 
Κομμάτι κρέας το είδωλο μου στους καθρέφτες.

Σμιλευμένες σκέψεις θηλυκών μηρών·
Το φως του ήλιου καίει τις λαξευμένες μου ραγάδες·
ας κοιταχτώ ξανά το ξημέρωμα.

Ποτέ δεν θα ξανάβγαινα από τούτο το δωμάτιο
Με τους χιλιάδες καθρέφτες
κι αν είναι να μ'επισκεφτείς στα όνειρά μου
θα μπορούσα ακόμη να σου κάνω έρωτα σ'αυτήν εδώ την δυσβάσταχτη αίθουσα
Των αναίμακτων κεφαλοκυνηγων
-ειδώλων- μιας άλλης εποχής.

Στην γκιλοτίνα των αφόρητων τύψεων
Κατάπια τον πόνο μου
Κι έπειτα των δαχτύλων μου η ανάγκη κατευθύνεται στον οισοφάγο·
Εκεί που θα με βρει η γκιλοτίνα.
Και όσο θα με βρίσκει, άλλο τόσο η μέση μου θα κομψαίνει
Και το φόρεμά μου θα μακραίνει.

Σιγώντες καθρέφτες
μέρες πάνε ενώ τους μιλώ
νηστική από εσένα
και μου ψιθυρίζουν κάπου κάπου ικανοποιητικά ψήγματα της φιγούρας μου.

Σιγώντες καθρέφτες
μια μέρα καταβρόχθισα χυδαία όλα μου τα σωθικά
-παλινόρθωσα την απουσία σου
και τώρα μου ψιθυρίζουν το τίμημα της Επαναστατημένης παραμορφωμένης σιλουέτας μου.

Στην Επιτροπή της Κοινής Σωτηρίας δεν φορώ πια κρινολίνο
Απέναντί μου η τυραννία
Πρόγγιξα τόσο δυνατά
Ελευθερία, λατρευτή ελευθερία
Εγω έσπασα τους σιγώντες καθρέφτες
Άσε το μολυσμένο αίμα να ποτίσει τα αυλάκια
Που τους είχα μέσα μου.

Μικρές μου Βερσαλλίες.