Η εξαίρεσή μου. (Ποίηση)

ονειρεύομαι να κάψω τη Βαστίλη

Με πλήγωσες για όλα αυτά που δεν εξέφρασες ποτέ
γιαυτό  με τ'άδικο παλεύω
μικρή σημασία έχει
αν είν' αντίπαλός μου ή σύμμαχός μου
αν το καθορίζω αντί να το ορίζω
αν θέλω να χτίσω πελώρια φυλακή αντί πλατείας.

Κι όμως εσύ
ποτέ δεν πάλεψες για κάτι που θέλησες
δίχως φωνή
κατέληξες
μία σελίδα παρέλειψες
μου έλειψες·
καθώς ο δεκέμβρης σε κάνει τρωτό
σαν μια διεστραμμένη μορφή ανταμοιβής
σημαδεύεις στον αέρα
και με βρίσκεις στο ψαχνό.

Στην επικείμενη πτώση
αναζητάς τη θλίψη
ως στασιαστής ζητώ άμεση διάθεση όπλων
δια της βίας·
καταληψίες τύψεις
και εσύ ασφαλίζεσαι σ' αυτό το καθεστώς οργανωμένης σήψης.

Κυλάς στον έρωτα που σε κάνει να ελπίσεις
σε αποστομωτικές καταχρήσεις
θα έγερνες στα σίγουρα για αγάπη μισή
στο εσώρουχό σου σκυφτοί
γιατί
έτσι και αλλιώς οτιδήποτε σαν αυτό
τόσο κενό
μη αποδεκτό
θα έχει πλέον ξεχαστεί.

Τη ματωμένη σημαία ανεμίζεις
σε παράλληλες εξεγέρσεις γυρίζεις
Στίχους αγάπης μαυρίζεις
κουλουριάζεσαι σ'αγκαλιές κολαστήριων εραστών
Δημωδών
που ζητιανεύουν καθαρτήρια ανώτερων θεών
σε βλέμματα κι ανάσες επικηρυγμένων οργασμών

Η διαφθορά συντελέστηκε αυτούσια μ' οδύνη ηδονής
σ' ένα κρεβάτι φυλακής
άλωση αγάπης κι αρχής
καίω τη σωρό
της οποίας ηθικός αυτουργός ήμουν εγώ.