Η εξαίρεσή μου. (Ποίηση)

Η παράσταση που δεν πήγα

Πρωταγωνιστές
ποιητές
σε μια παράσταση που δεν τελειώνει
σε μια αυλαία που δεν πέφτει
σε δυο κορμιά ξένα
αποκυήματα ενός ξεχασμένου θιάσου
που δεν καταδέχεται ούτε κομπάρσα να με πάρει.

Βουβός κινηματόγραφος οι κουβέντες που αρθρώνουμε
Μα εμείς διαβάζουμε ματιές και όχι χείλη.

Κι όμως τούτα τα χείλη σου
άλλοτε αναιβοκατεβαίνουν στο κορμί μου
άλλοτε αναρριγούν στη θυμιση κάποιας παλιάς ατάκας
άλλοτε μορφάζουν για χάρη ενός πολυπαιγμένου ρόλου
ίσως να μαι τελικά
πουτάνα θεατρίνα.

Ξυπόλυτη θέλω να πατήσω (σ)το σανίδι·
Το σαράκι γδέρνει τα πόδια μου
και ματώνουν
και πληγιάζουν
το άτυπο παρουσιαστικό μου
το πονεμένο μου σώμα
ευθύνονται για την απώλεια του ρόλου
Αντάμα οι επαγγελματίες ψυχοπλάνοι
Ακόμη κι αν δεν είμαι δεκαέξι πια.
Όχι, δεν είμαι.

Κι όταν όμως δεν μου μιλάς, άσε με να φύγω.
Σε παρακαλώ.
Γιατί χωλαίνω μεταξύ των δύο ενδιάμεσων δαχτύλων σου
και της επιθυμίας μου να ζήσω τη ζωή όπως τη θέλω.

Ερασιτέχνες εραστές
Υποκριτές
Και εν δυνάμει ποιητές
σαν κεραμιδόγατες γλείφονται
στο παράθυρο της θλίψης μου·
Πόσο πόλυ τον ήθελα τον ρόλο του Ορλάντο
Για να ενσαρκώσω την Ορλάντο
Ν' αγαπηθώ εξίσου όσο αγαπώ.

Μα ούτε εισητήριο δεν έκοψα.
Κόπηκα·
γιατί ο λιμπρετίστας
βεβιασμένα χαμογελά
στον μονόλογο του παράλογου λόγου μου
Δεν είναι για μένα, θαρρεί, αυτά.

Στην τελευταία πράξη
Ίσως υποδυθείς κάποιο συναίσθημα·
Υποκριτή στιγμών και ψευδαισθήσεων.
Ανάθεμα.

Μην ρωτάς γιατί δεν πήγα στην παράστασή σου.
Ήταν αβαρία του έρωτα.
Για έναν ερασιτέχνη πρωταγωνιστή·
Ναι, υποκριτή.
Εν δυνάμει ποιητή.