Η εξαίρεσή μου. (Ποίηση)

Ο Καιρός της τουλίπας

Δεν ξέρω αν ενδιαφέρθηκες ποτέ για την κλειδοκρατόρισσα της ιστορίας,
ούτε αν όντως μισείς
την πιο ανυπόφορη συνθήκη που σου 'μαθαν να ζεις·

ίσως είσαι από αυτούς που λένε

πως

όταν αγαπάς

πρέπει ν' αγαπήσεις πρώτα την ιδέα του εαυτού σου.

Κι αφού δεν έχω καταλήξει αν Την μισώ

ή αν μισώ το ότι πάντα κάτι μέσα μου θα τσακίζει

επειδή τα δικά μου λόγια δεν μ' αγγίζουν

περιφρονούν με μίσος την έφεση γι' ανθρώπινα σφάλματα

-πιστεύουν σε κάτι έρωτες αλανθαστους και κάτι αγάπες απλανείς.

Κι όμως, ρώτα με πόσο σ' αγάπησα.

Κάπως αμφιταλαντεύεσαι σε γκρίζα ηθική και παρορμήσεις

κι αμφισβητούμε μαζί τα ίδια εξειδανικευμένα ιδανικά

αγνοώντας παραδειγματικά τους υπηκόους της Υψηλής Πύλης

σε καιρούς κοινωνικής απάθειας και αποξένωσης

καθώς

η ροπή προς την μετριοπάθεια

Τανζιμάτ αυτοσυντηρήσης

γι' ανθρώπους σαν εσένα.

Αδιαφορείς παρ' όλ' αυτά για τις Τετάρτες

μα εγώ φρενηρώς θα τις φθονώ

γιατί έχουν διανύσει τις μισές βδομάδες

μέρες ανέλπιδες και ίδιες μεταξύ τους

ενω εγώ παλεύω να κάνω την αρχή μιας Δευτέρας

από ανείπωτο φόβο

μην μου φύγει ο καιρός

περάσει η Άνοιξη

και σταματήσω να νιώθω έλξη προς τον Έρωτα.

Κατά τα αλλά φταίνε οι τρύπιες τσέπες μας

και όχι η πεποίθηση πως ο κόσμος αυτός είναι βιώσιμος.

Μοτίβο σε τεμένη και εκκλησίες

ως καλαίσθητη κάλυψη για παιδομάζωμα στα πλαίσια εξορθολογισμού

και υλισμού

και θρησκευάμενων που έθεσαν την μαστροπεία ως κανονικότητα

-Ο χορός της Ανατολής στην οικονομία έρχεται αμέσως μετά τα κέρδη από την άδεια ναυσιπλοΐας μέσω της Διώρυγας του Σουέζ.

Μα όμως δεν είδα κανέναν

να καίει όμορφα

το δέλεαρ κατακτητών -που αγαπούσαν τ' άνθη και τον πόλεμο της σάρκας

τούτη η άσχημη Πόλη.

Πιστεύω τελικά πως θα θελες να στήσεις τη σημαία σου στον ψηλότερο πύργο της εχθρικής Ακρόπολης,

ενώ τα χείλη σου έχουν την εύνοια μου

εύκολα καταλύοντας κάστρα στο κορμί μου

ακόμη κι αν το αξίωμά σου 'πουν πως ξεπέσει

αυτοί οι ιεροδίκες που μ' αγάπη κάλπικη πλαισιώνουν την Πόλη,

αφού ο νόμος τους είναι πιο σημαντικός απ'τη ζωή σου.

Μια πατρίδα ηττημένη

που βασανίζει τα παιδιά της

κι οι περασμένες εποχές σημάδια πλούσιων αιώνων

χαμένα όνειρα ανυπόστατα

για έναν λαό πλέον αμόρφωτο και μόνο

-είναι γεγονός πως χριστιανισμός και ισλάμ

αν δεν σταθούν

μαζί

θα πέσουν.

Και θα 'ναι δύσκολο να στο εξηγήσω

μα το αγαπημένο μου άνθος είναι πλέον η γαλάζια ορχιδέα

κι ας μην ανθίζει για τώρα αναμνήσεις

η σκέψη πως εσύ θα μπορούσες και να μ' αγαπάς μ' ένα στραβό χαμόγελο

μπολιάζοντας τις ανασφάλειες και τα θέλω μου

σαν εκείνη την ταινία που σου άρεσε

γιατί αν τύχει και με ρωτήσουν

οι γαζήδες που κυβερνούν την γκρίζα πολιτεία

θα τους πω με κάποια σιγουριά πως είσαι

για μένα

ένας όμορφος στίχος επιβίωσης.

Μια τελευταία επίκληση στην μούσα της ιστορίας

θαυμάζω την αυτονομία της

ξερογλείφεται τρίχρωμη

μπροστά σε εικόνες χαμένων αισθημάτων

σαν βαλιδέ με φράγκικη καταγωγή

η πιο όμορφη του αχυρένιου Τοπ Καπί

δεν θα σου πει για την μῆνιν κανενός κακομαθημένου ρωμιού

-κουλουριάζεται στα πόδια μας και σε πλανεύει

όμορφο θέαμα της Άνοιξης.

Κι ας λένε πως όταν αγαπάς ο πόνος
διαρκώς
είναι μισος.