Η εξαίρεσή μου. (Ποίηση)

Το αντίκρισμά μου

Ούτε το είδωλό μου στον καθρέφτη δεν με κοιτάζει πια.
Θα φύγεις κι εσύ, ακόμη κι αν μ' αντίκρισες πρώτη.
Ίσως και να εξισώνονταν οι ισοτοπικές συνθέσεις μας·
αν και αυτό συζητιέται.

Σε κατέκτησε πρώτα εκείνη η σοβιετική
-κι ας μην ήσουν της πολιτικής της
Έπειτα οι δυο αμερικάνοι
-για τα μάτια των δύο μπλοκ. 

Μα
τα χείλη μου στίχοι
γράφουν μόνο στο στήθος της·
τίποτε όμως ως νύξη θωπειών δικών της
που χάνονται στο πάθος των λυγμών της
-άπειρα χρονικά σημεία μυθολογικής κορύφωσης στο συμπαντικό continuum.

Πάντοτε μου δείχνεις την ίδια σου πλευρά.
Κατα μήκος λίκνιση μα στην πραγματικότητα έλλειψη ατμόσφαιρας.

Κι έτσι, δεν ήσουν κανενός.
Εκλείπεις για να μην σ' ερωτευτώ.
Ο χρόνος μου λήγει.
Για τη Σελήνη
ή για κείνη;
Είπε ότι γύρω της τριγυρναμε
Είπε πως κρατιόμαστε απτό ραπ και τους ανθρώπους που αγαπάμε

Ηφαιστειακές θάλασσες τα σκόρπια συναισθήματα που προσκρούουν στην λάθος στιγμή μας
ενώ γεμίζεις κι αδειάζεις τους συντρόφους σου·
γιατί φωτίζεσαι αιώνια απ τον δήμιο σου
εισπνέεις τον ίσκιο σου
Εξαρτημένη
στη σύριγγα αφήνεσαι
κι εθίζεσαι σ' όσους σ'εξουσιάζουν.

Μη μου φιμώνετε το στόμα.
Τ' ανυψωμένα της χείλη ήλπιζα ότι θα μου το φιλήσουν.