The Intelligence

Extra Chapter: Theory of Creativity

LAFORD

I Raised My Hand And Everyone Fell In It

"Dad?" tanong ko dito. May halong kaba ang naramdaman ko nang sabihin ko iyon. Para bang pilit nang sabihin ko iyon. Kalungkutan at kasarinlan ng tadhana ang ipinapakita sa akin. I heard his voice and i know na siya na iyon.

Ilang segundo ang lumipas bago ako magparamdam. Pinapakiramdaman ko siya, na sana ay muli niyang ibuka ang kanyang bibig at sabihing hindi na siya aalis pa. Alon ng katahimikan lamang ang maririnig sa kapaligiran, na para bang inalon na ng dagat ang aking emosyon kanina. Ito na nga ba ang tinatawag na kasiyahan o pinapahiwatig lang sa akin na nagsisimula na ang muling kalungkutan. "If your there, Will you please say something? Para tayong tanga dito na naghihintay ng alon na magpapabalik sa nakaraan natin. I hope that your the one i was looking for.. Say something."

Hawak hawak ko parin ang harang na nakasaksi sa aking pagdurusa. Ang pagdurusang nagpaliwanag sa tunay kong emosyon. Saksi ang buong kapaligiran at mukhang naghihintay ng mga susunod na mangyayari.

"Are you there!" bulyaw ko. Ayoko ng masanay sa katahimikan. Ayoko ng makarinig ng katahimikang nagsasabing wala ng maibubuga pa. Pangatlong tanong ko na ito sa katahimikan at imposibleng pangyayari.

Nadinig ko ang pagbukas ng sliding. Pamilyar na boses ang narinig ko. Alam ko kung kanino iyon. "Laford?" tanong nito. "Okay ka lang?"

Nakaramdam ako ng galit at nanumbalik muli ang kaninang emosyon ko. "Do i look okay?" pagdidiin ko dito. Alam ko na ang ibig sabihin niyon. Hindi nagsalita ang kaninang nagpanigurado sa aking siya nga iyon. Imagination again? I hate it. Imagination can be possible like what happened before. Imahinasyon pa ba ito? All i think about is imagination because i believe in science. Science prove that imagination is just a dream, a dream that could be possibly true or cannot be happened in real life. It says that reality and dream are just for the evidence that the person is just imagining impossibly.

Naramdaman ko sa balikat ko ang isang haplos. Umupo siya banda sa tabi ko at humawak din sa kabilang harang. "It will be okay, Laford. Okay has no opposite meaning if you always think positively. Laford, i know its hard to move on pero gaya nga ng lagi mong pinaparating sa akin noon, Moving on is the possibility that your life will now be strong. Accept it." saad nito sa akin. Alam ko kung ano ang pinaparating niya sa akin, hindi ko lang talaga matanggap yung mga bagay na tapos na at nangyari na. Oo, sinabi ko sa kanya iyong mga katagang iyon pero it doesn't mean na makakaya ko din iyong katagang iyon.

Hanggang ngayon, hindi ko parin tinitingnan kung sino iyon. I don't wanted to know. I wanted to be peaceful with him. Mas komportable siguro akong hindi malaman siya dahil siguro sa sinabi niya. Alam ko ng si Luke iyon dahil sa lagi ko sa kanyang sinasabi iyong katagang iyon sa kanya noon. Hindi ko lang sinisiguradong siya nga iyon.

Napabuntong-hininga ako. Pilit na tumugon sa kanya. "Tama ka. Tama iyong sinabi mo. But i think its wrong to move on lalo na't kung alam mong may pag asa pa." baling ko. Huminga muli ako ng malalim at tumingin na sa kanya, Si Luke nga iyon. "Naalala mo pa ba yung mga sinasabi mo sa aking hugot? Alam mo minsan may birong hugot pero if you go inside his/her heart, malalaman mo ang tunay na ibig sabihin ng hugot. Hindi lahat ng humuhugot ay para sa tao, minsan para sa kapakanan na rin nila. Salamat sa'yo, Luke dahil nandyan ka. Handang makipagsapalaran sa akin. Sorry, kung naapektuhan ko kayo kung meron man. I hope you get my point. I just can't accept." paliwanag ko.

Piling ko ay naramdaman din niya ang pinupunto ko. Tumayo siya habang nakahawak sa harang ng espasyo. "I get your point, Laford. I know you can't accept. We know that. We're just doing what we can do para maging payapa na ang buhay mo. You know what? Kahit hindi ko ka-close si Jeanette, nagdudusa parin ako kasi alam kong nasaktan kayo. Diba sabi mo rin sa akin dati na, Minsan may mga taong dadaan lang sa buhay mo para gawin kang matatag at ma-experience yung mga bagay na hindi mo kayang gawin noon. May mga taong dadaan, may magpapansin sayo, may magpapakita lang at kadalasan nagbibigay ng meaning sa buhay mo para na din siguro ma-discover mo ang mga bagay na kaya mo na palang gawin sa mga taong umalis at nawala nalang ng walang dahilan." saad nito sa akin. Naka-focus lamang siya sa karagatan habang ako'y pinakinggan na lamang ang sinasabi niya.