Kaybetmiş iki çocuğun hikayesi...
"Saçlarına papatyadan taç yaptım güzel çocuk."
"Buzun içinde açmış kirli papatya doktor, ben buyum."
"Sevgi unutmaz, seni unutmadım. Patpatyalarını kirletenleri ben bulacağım."
Kirli bir papatyanın hikayesi...
#JAYH...
Güvenip seversen arkanda bırakacağın değil yanında olan şeylere dönüşür.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Penceremden aşağa kayan yağmur damlalarını izlerken müzik çalardaki şarkının melodisi hoş bir atmosfer yaratmıştı.
Müzik dinlemeyi sevmezdim ama o garip doktor dinlemem için bana müzik çalar vermişti...
Ailemi kaybettiğim o günden hatırladığım ufak şeylerden biride radyodan yükselen o müzik sesiydi.
O an tekrar zihnime doluştuğunda hemen dinlediğim müziği kapatıp kulaklığı kulağımdan çıkardım.
Hafif çiseleyen yağmuru sevdiğim için hızlıca beyaz kapuşonlumu ve müzik dinlemek için kullanmayacağım kulaklığı takıp kablosunuda cebime soktum.
Hızlıca ayakkabılarımı ayağıma geçirip dışarı çıktım.
Başımı gökyüzüne kaldırıp derin bir nefes aldım. Saf toprak ve yağmur kokusu yoğun bir şekilde burnuma dolmuştu, işte o an birazda olsa rahatlamış hissetmiştim. Karlı havalardan nefret ederdim her zaman, o beyazlık bir ölüm gibi her şeyin üstünü örtüyordu hiçbir şekilde yaşama dair bir iz bırakmıyordu.
Önüme uzatıp yağmurun ıslatmasına izin verdiğim ellerimi yavaşça ceplerine geri sokup insanların çok olmadığı tenha sokakta yürümeye başladım.
Yürürken su birikintilerine özenle basmaya çalışıyordum. Çocukluğumda asla yağmurlu havada dışarı çıkma şansım olmamıştı. Belki içimde kalan bir hevesti ve çoğu kişiye çocukça geliyordu ama beni birkaç dakikalığına da olsa mutlu edebiliyordu.
Ayaklarıma bakarak yürümeye devam ederken çarptığım omuzla biraz sendelemiştim, dolaylı yoldan olan bu ufak temas bile gerilmeme ve vücudumun ufak ufak kaşınmasına sebep olmak icin yetmişti, derin bir nefes çekip takılmamaya çalışarak çarptığım kişiye bakmadan özür diler biçimde hafifçe eğildim. İnsanlarla yüzyüze gelmeyi sevmiyordum, o yüzden ne zaman dışarı çıksam en az iletişimi sağlamak icin bu kulaklığı takıyordum. Tabi pek işe yaramıyordu. İnsanların arkamdan ne konuştuğunu neler düşündüklerini biliyordum gerçi bunun için duymama gerek yoktu.
