Kaybetmiş iki çocuğun hikayesi...
"Saçlarına papatyadan taç yaptım güzel çocuk."
"Buzun içinde açmış kirli papatya doktor, ben buyum."
"Sevgi unutmaz, seni unutmadım. Patpatyalarını kirletenleri ben bulacağım."
Kirli bir papatyanın hikayesi...
#JAYH...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Tuttuğum küçük ellerle. Kocaman bir karahindiba tarlasında koşuyordum.
'Hadi ama Sunghoon. Daha hızlı, gün batımını kaçıracağız.'
Elimi daha sıkı tutarken koşturmaya ve kahkaha atmaya devam ediyordu. Mutluydum neden bu kadar mutluydum. Hızla atan kalbimi, o huzuru hissediyordum.
Gözlerimi tekrar elini tuttuğum küçük çocuğa çevirdim. Yüzünü bana çevirdiğinde bulanıktı. Yüzünü ve kim olduğunu anlayamıyordum ama net olan tek şey o gülümsemeydi.
O tebessüm o dudaklarda gördüğüm gülüş her şeyden daha gerçekti. Sıcacık hissettiren o gülüş.
Nefes nefese gördüğüm rüyadan uyandım. Yine o çocuğu görmüştüm. Anılarımı ve rüyalarımı kesik kesik dolduran o Hayalet Çocuğu.
Ama bu sefer farklıydı o gülüşü görmüştüm. Bulanık değildi.
Yavaşça kucağımda yatan Lunayı kenara kaydırıp ayaklarımı yataktan sarkıttım. Ayağa kalktığımda yine dönen başım ve kararan gözümle yatak başlığına tutunmuştum. Birkaç dakika ayakta dikilip kendime gelmeye çalıştım.
Daha iyi hissettiğimde yavaş adımlarla mutfağa yöneldim. Hızlıca bir bardak su doldurup sandalyeye oturdum ve az önce gördüğüm rüyayı düşünmeye başladım.
O karahindiba tarlasını hatırlıyordum. Yıllar önceki kazadan sonra kaldığım hastanede geçirdiğim zamanlarda ki anılarımdan biriydi. Ama hatırlamıyordum işte o kazadan sonraki çocukluk anılarımdan ve hastanede geçirdiğim zamandan hatırladığım şeyler çok azdı.
O küçük çocuğu biliyordum. Hatırladığım ufak hatıralarımın hepsinde vardı. Ama ne yüzü ne de adı vardı aklımda.
Ama bugün rüyamda gördüğüm o gülüş o kadar tanıdık ve yakın gelmişti ki , o küçük çocuğun elini tutarken nasıl mutlu olduğumu hissetmiştim. O kazadan sonraki yıllarımda tek mutlu olduğum anlar o çocuklaydı ama onuda çok az ve kesik kesik hatırlıyordum.
