Kaybetmiş iki çocuğun hikayesi...
"Saçlarına papatyadan taç yaptım güzel çocuk."
"Buzun içinde açmış kirli papatya doktor, ben buyum."
"Sevgi unutmaz, seni unutmadım. Patpatyalarını kirletenleri ben bulacağım."
Kirli bir papatyanın hikayesi...
#JAYH...
Ben, küçüktüm... Hayatın büyük darbelerini yemeye başladığımda küçüktüm. Kötü insanlarla karşılaştığımda, normal bir çocuk gibi kaybettiğim oyuncak için ağlamak yerine gerçek bir acı için ağlamaya başladığımda çok küçüktüm...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Ağlamak her zaman benim için çok zor olmuştu. Belki de ağlayamamak... Anne babamı kaybettiğimde ağlayamamıştım. Yetimhaneye bırakıldığımda ağlamamıştım. Tek bir kelime bile edemediğimde ağlamamıştım. Başkaları beni hırpaladığında ağlamamıştım. Güvendiğim insanların ihanetine uğradığımda ağlamamıştım. Tıp kazandığımda mutluluktan ağlamamıştım. Anne ve babamın ölüm yıl dönümlerinde yas tutarak ağlayamamıştım.
Ama şuan karşımda oturan yabancı adama yaşadıklarımı anlatırken gözlerimden yaşlar dökülüyordu belkide gözlerine baksam hüngür hüngür ağlayacaktım. Ağlamadığım yılların acısı çıkatırcasına ağlayacaktım. Bu kadar kaybolmuşluk içinde ve zayıfken bile ona en çıplak halimle güveniyordum.
"Sana yaptıkları kaç yıl sürdü Sunghoon?"
Kaşları çatılıydı.
"Altı yıl Doktor. 13 yaşımda başladı her şey ve o yetimhaneden ayrılana kadar sürdü. Sayısız geceler odama geldi. Atmak istediğim çığlıklarımı kesti. B-ben çok denedim doktor. Onu öldürmeyi, ondan kurtulmayı çok istedim, çok denedim."
"15 yaşımdayken, hala bir şeylere karşı koyacak cesaretim ve gücüm varken yetimhane müdürüne şikayet etmeye karar verdim. Müdür olan o kadınla konuştum, anlatmaya çalıştım ama o bana ne dedi biliyor musun doktor? Sessiz olmamı ve kimseye bir şey anlatmamamı söyleyerek beni tehtid etti."
O anlar gözümün önünden geçerken, sinir ve alayla karışık bir kıkırtı kaçtı dudaklarımdan.
"Ahh, İste o zaman 15 yaşında ki Sunghoon bir karar verdi. "Kimseye güvenme, kimseden yardım isteme, kimse sana yardım etmez." Kimseye güvenmeyecektim, haklıydım da ama iste bilirsin doktor, hayat oyun oynamayı sever."
Bakışlarını benden çekip mahçupça önüne eğdi. Bilmiyordu ki o, güvendiğim ve yanında rahat hissettiğim tek insandı.
"17 yaşımda artık o adamı öldürmeyi kafama koymuştum. Onu öldürecek ve hapse girecektim, kararlıydım. Ama yapamadım doktor. O pisliği öldüremedim. Hala da öldüremiyorum gerçi, ben hala aynı benim çünkü."
Bakışlarında ki şok ve şaşkınlığı garipsememiştim. Hayatımı bilen herkesin yüzünde olan ifadelerden biriydi bu çünkü. Şaşkınlık, acıma, tiksinme...
"18 yaşıma geldiğimde kendimi derslere vermeye başladım. Ne kadar odaklanabilirsem tabi o lanet yerde. Çoçukken annem ve babam hep doktor olmamı ve hastaneye onlardan sonra benim bakmamı isterlerdi. Bende hiç olmazsa bir kere olsun beni izledikleri yerde onları mutlu etmek istedim. Ve canla başla çalışmaya başladım. O ise hala peşimdeydi ve artık büyüdüğüm için bana yaptıklarını bir alışkanlık, doğal ve rutin hale getirmeye başlamıştı. Beni öldürmeyi rutin hala getirmişti doktor. Ben ise yorulmuştum, karşı koymaktan, ses çıkarmaktan ve bir ümit birilerinden yardım beklemekten yorulmuştum. Beklediğim o insan, onca yıl gelmemişti çünkü. İnsanın her duygusu tükendiği gibi ümidinin tükendiğini 18-19 yaşlarımda anlamıştım. Halbuki o yaşlar bir gencin en çok ümit beslediği ve hayal kurduğu yaşlardır değil mi?"
