im pretty when i cry // changlix (1970)

#4

Kahvaltımı yaparken göz ucuyla Changbin'e baktım. Annemle ve babamla sohbet ediyorlardı. Eskiden burada yaşadığını ve küçüklüğünün burada geçirdiğini anlatıyordu. "Ahhh," Güldü annem, "Gerçekten burada yaşıyor muydun?" Changbin başıyla onayladı. Babam lafa atladı hemen. "O zaman Felix ile tanışıyorsunuz değil mi? Sonuçta burası çok küçük bir kasaba." Konu bana gelince onlara baktım. "Evet, küçüklüğümüzü birlikte geçirdik. Beni tanımamanıza şaşırıyorum." Annem şaşkın bir hâl aldığında bana baktı. "Öyle mi Felix!! Neden bize söylemedin?" Yalandan güldüm. "Konunun açılmasını bekledim." Changbin bana baktığında birlikte göz göze geldik. Gülümsüyordu. Çok içten ve tatlıydı. Onun o gülümsemesini gerçekten çok özlemiştim. "O zaman Felix'in seni etrafta gezdirmesine gerek yok değil mi?"

"Hayır, gezdirmesini isterim." Yemeğime bakarken gülümsedim. Kahvaltıyı bitirdiğimizde Changbin odasında bir işi olduğunu ve hemen aşağı ineceğini söyledi. Onu beklerken tezgaha dayanmış annemi dinliyordum. "Felix, şimdi düşündüm de bu Changbin senin bana anlattığın Changbin mi? Hani şu anlata anlata bitiremediğin." Başımı aşağı yukarı sallayarak onayladım. Gereksiz bir şekilde yine şaşırmıştı. "Ne kadar büyümüş! Bir de kendine bak, küçücüksün! Hiç yemek yemiyorsun!" Gözlerimi devirdim. "Anne..." Yine bana söylenmeye başlamıştı. O sırada merdivenlerden inen Changbine baktım. Üstüne ince bir gömlek giymiş -gömleğinin üç düğmesi açık- altına da mayosunu giymişti. Açık kısımından gözüken göğsü gözlerimi hemen üzerine çekmişti. Buna bu kadar takılmamamı biliyordum fakat en küçük ayrıntısı bile çok güzeldi. "Çıkalım mı?" Başımla onaylayarak sandeletlerimi giydim ve bisiklete ilerlerledim. İlerideki bisikleti göstererek konuştum, "O senin, biraz kasabaya inelim. Sen gittikten sonra çok şey değişti." Başıyla onaylayarak bindi ve ilerlemeye başladık. Mutluydum, sonunda çok özlediğim ve sevdiğim çocuk ile birlikteydim. Bu anın gerçekleşmesi için çok bekledim. Çok hayaller kurdum. Kasabayı biraz gezdikten sonra sahile indik. Kumlarda oturmuş denizi seyrediyorduk. "Denizin şuan bu haline bakma, sabahları çok güzel oluyor."

"Yedi sene oldu değil mi?" Yutkunarak başımla onayladım. "Özür dilerim." Bunu duymaya ihtiyacım vardı. Habersiz gittiğinden dolayı ona çok kızgındım. Hiçbir mektup bırakmadan gitmişti, önce ki gün gidecekmiş gibi davranmıyordu. Elimle kumları karıştırarak konuştum. "Neden gittin? Bir haber bile vermedin." Bakışlarını karıştırdığım kumlara çevirdi. "Annem öldü, apar topar gitmek zorunda kaldık. Sana söylemek istedim fakat o gece her şey çok kötüydü." Bunu duyana kadar Changbinin mükemmel birisi olduğunu düşünüyordum. Hiçbir sorunu olmadığını zannediyordum. Yanılmışım, en mükemmel insanların bile yaşadığı bazı şeyler varmış. O iyi bir sır tutucuydu. Ona ne söylerseniz güven de hissedebilirdiniz. Fakat aynı şekil de kendi sırlarını bu şekil de tutardı. Bu iyi değil çünkü acı verici sırları için de tutarak sadece kendine zarar veriyordu. Sorunlarımızı paylaşarak çözüm buluyoruz. İnsanlardan fikir alarak iyi hissediyoruz. Bunları kendi içimizde tutarak, kendimizi yiyerek değil. Ona bakarak göz göze geldik. Saçlarım o sürede rüzgârın dalgasına takılıp savruluyordu. "Ne zaman oldu?"

"Gitmeden iki gün önce falan." Yutkundum. O zaman da hiçbir şey olmamış gibi mutlu davranıyordu. Kötü hissettim. Utandım. Başımı kazdığım kumlara geri çevirdim. "Üzgünüm."

"Ne için?"

"O süreçte yanında olamadım. Anlayamadım da. Bir de en yakın dostundum."

"Dostluğunu sorgulamaya hakkın yok." Duyduğum şey ile başımı ona çevirdim. "Ne?"

"Her zaman iyi bir dost oldun Felix. Annem öldüğünde mutlu olmamın ya da öyle görünmemin sebebi sendin. Bir ışığın var ve bu ışığın herkesi sebepsiz yere mutlu ediyor, ısıtıyor." Benim hakkımda böyle düşünmesi beni çok mutlu etmişti. Belki de uzun zamandır böyle düşünüyordu. Hızla elini saçlarıma atıp karıştırdı. "Üzgün olmayı kes, sonunda tekrardan birlikteyiz değil mi?"

"Birlikteyiz..." Diye hafifçe fısıldadım.