Η εξαίρεσή μου. (Ποίηση)

Μη-με-λησμόνει

Σε περιθώρια ζούμε·
αρκούμαστε σε ζωώδη πάθη
και κοντινές μεσοτοιχίες·
Μακριά από
βλέμματα.

Ω, βλέμματα.
Εραστές αισθαντικών αξέχαστων στιγμών·
ριζωμένων
σαν καρδιακές φλέβες
στην ξεχαρβαλωμένη σου υπόσταση.

Αυτό εδώ
το νυχτολούλουδο
τσακίζει στο φως του ήλιου·
και δεν το ξεχορτιαριάζεις
μαζί με τις άλλες σου - θαρρείς-
πεζές κι ανήθικες επιθυμίες
-τροτέζες στη λεωφόρο της Συμβατικότητας σου.

Κι αν στην ουσία αποστρέφεις αυτό το βλέμμα
από λάγνα τριαντάφυλλα
και ανεμοδαρμένες ανεμώνες
γκρεμοτσακίζεις κάθε προσμονή
όχι μόνο αυτήν την άγονη ηδονή.

Το ξέρω πως με σκέφτεσαι συχνά
μα όταν απορρίπτεις τη δική σου φύση,
τη δική σου παιωνία μαραίνεις
και το ξέρεις·
αδύναμη ν' αντέξει άλλο
Σε παρακαλεί:
μην
αυτοτραυματίζεις
άλλο
τα
ανθόφυλλά σου.

Μπερδεύομαι, βλέπεις
στις ρίζες του αιθέριου χειλανθούς
της σαγηνευτικής σου φύσης
Και
Δεν
ξέρω
Αν
θέλω
να το φιλήσω.
Στα χείλη
ή στο μέτωπο.

Σίγουρα ξεχώρισες
ανάμεσα σε δεκάδες πολυκατοικίες
ανιαρές μεσοτοιχίες
απόρροιες της βιομηχανοποιημένης απραξίας.

Και πάλι δεν ξέρω πώς
κάποιος
μπορεί εύκολα να ξεχάσει
και να μην ξεχωρίσει
περιθωριοποιημένες κραυγές οργής
του υπέρου
που προσπαθεί να πει όχι
στην επικονίαση ένος συστήματος
ολοσδιόλου κατά του δεύτερου φύλλου.
Μην με ξεχάσεις ποτέ
όχι επειδή στο λέω εγώ
αλλά επειδή ρίζωσα στις εγκεφαλικές σου ίνες.

Πιστεύω ακράδαντα πως είσαι ένα ιδιόρρυθμο Μη-με-λησμόνει.