Miley Cyrus - Angels Like You
***
Televizyona baktıktan sonra, biraz arka bahçeye çıktık. Milas ile bir ağacın altında oturmuş bahçeden topladığımız çiçeklerden taç yapıyorduk.
"Milas, çiçeği düzgün yerleştir," dedim. İkimiz de taç yapma konusundaki iyiydik fakat Milas bazen hatalar yapıyordu.
Kulağıma birilerinin sesi doldu. Bu birileri, Anıl bey ve Yaren hanımdı. Bize yakındılar fakat öyle bir yerdeydik ki, onları bizi görmesi zor olabilirdi.
"O çocuklar hakkında ne yapmayı düşünüyorsun?" Diye sordu Yaren hanım. Konunun biz olduğunu anlamamak zor olurdu.
".....onları önceden yaşadıkları eve geri götürebiliriz. Hiçbirini istemezlerse de, yetimhaneye veya yatılı okullara da verebiliriz." İlk ne söylediğini ayırt edemedim ama sonrasını duydum.
O neler söylüyordu? Yıllar sonra bulduğu çocuklarından yüz mü çeviriyordu? Nasıl da aptaldı.
Ve kalp kırıcı.
"Bir bakınca, onlara çok kaba davranıyorsun, Anıl."
"Kaba davrandığımı sanmıyorum. Gayet normalim," dedi Anıl bey. Normali bu muydu? Evin içinde biz görünmezmişiz gibi davranması, ezici bakışlarını bize çevirip kahrolası çocuklarmışız gibi bakması ve küçümsemesi normal miydi?
Gözlerim doldu.
"Onlar buraya ait," dedi Yaren hanım.
"Ama attıkları her adıma dikkat etmeliler," diye cevapladı Anıl bey.
Biz buraya mi aitiz? Dikkat mi etmeliyiz? Bu kadar saçma birşey duymadım.
"Aptalca..." Diye mırıldandım, biraz sonra Yaren hanımın yüzü bize döndü ve o anda Anıl bey de bizi gördü.
"Bizi mi dinliyordunuz?!" Diye sordu yüksek sesle, Anıl bey.
Dolan gözlerimi çiçek tacımdan ayırıp ona baktım ve ayağa kalktım.
"Her adımımıza dikkat etmemiz gerekiyorsa, buraya ait değiliz demektir," dedim ve elimdeki çiçek tacını yere atıp Milasla birlikte oradan ayrıldım. Arkada son gördüğüm, yerdeki çiçek tacını götüren Yaren hanımdı.
Salona girdik ve neredeyse iki dakika bile geçmemişken dış kapıdan sesler geldi. Gördüğüm yüzlerle titredim.
Bazı insanlar vardır, onları gördüğün veya onları hatırladığın an korkarsın, korkudan titrersin. Gözlerin dolar veya onlara nefretini kusmak için bir an ararsın. Onları öldüresiye dövmek istersin, öldürmek istersin ama yapamazsın, çünkü senin içinde bir vicdan vardır, vicdan kırıntısı vardır.
Şu an öyle bir haldeyim ki bu vicdanı yok saymak istiyorum.
Ellerimi yumruk yapmışım, dişlerimi sıkmışım. Önümdeki insanları yaptığım bu yumrukla dövmek istiyorum ama yapamayacağım, çok zayıfım.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
UNUTULANLAR
Roman pour Adolescents"Neden bu kadar ısrar ediyorsunuz bayım? Lütfen bunun nedenini söyleyin," gülümsedi ve gözlerimize baktı. "Ailenizi hiç merak etmediniz mi?" Ansızın gelen soruyla titredim, yüzümdeki ifade nasıl bir hâl aldı bilmiyorum ama bakışlarımın buz tuttuğun...
