Bakıcı [BxB]

12. karanlık geçmiş

-Arcade ya da The Truth Untold dinlemenizi öneririm-

Yatakta bana sarılmıştı. Henüz uykuya dalmadığını biliyordum. İçimi rahatsız edenleri artık konuşmalıydık. "Axel, uyudun mu?" dedim sessizce.

"Hayır" dedi sessizce. Boynumda nefesini hissediyordum. Yavaşça kollarından ayrıldım ve yatağın üstünde bağdaş kurdum. Endişeli gözlerle bana bakıyordu. Karşıma bağdaş kurdu.

Söze girdim uzatmak istemiyordum "Axel, ben uzun zamandır gay olduğumu biliyordum." dedim. Şaşkınlıkla gözleri büyürken "ne?! Nasıl yani?" dedi. Ben devam ettim içimdeki tüm sıkıntıları anlatmak istiyordum "biz çok eskiden tanışmıştık" dedim tekrar aynı ifadeyle "ne?" dedi.

"Tamam her şeyi anlatacağım ama senin canını acıtmamayı umuyorum... Axel, farkında mısın hiç bir ilkokul hatırası hatırlamıyorsun. Sen küçükken bir travma yaşadın. O zamanlardan beri erkeklerden hoşlanıyordun. Ben seninle o zamanlar tanışmıştım. Seni zorbalıklardan koruyordum. O zamanlar bile bakıcındım." yüzünde anlamsız ifadeyle dalmıştı. Bu konuya fazla girmeyecektim "o zamanlarda ben senden hoşlanıyordum. Küçük bir çocuktum ama seni seviyordum. O zamandan beri biliyordum. Sonra sen başka bir yere taşındın ben de bu duyguları unutmuştum. Sana bedenime dokunman için izin verirken teredütlüydüm ama bana duygularımı geri getirdin." dedim.

Gözleri dalmıştı "bana ne oldu? Ben ne travması yaşadım" dedi. Yutkundum bu soruyu cevaplayabilecek miydim? Belki bilmiyordu bile "küçük kız kardeşini kaybettin" dedim. Göz yaşlarımı tutuyordum.

Kafasını kaldırdı ve bana baktı "hatırlıyorum" dedi.

_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-

Okulun bahçesinde oturuyordu tek başına. Çünkü sıska olduğu için erkeklere sevgi dolu baktığı için ona zorbalık yapıyorlardı daha 7-8 yaşlarındaki bir çocuk için yeterince ağır değil miydi zaten yalnızlık?

O sırada sarışın kısa boylu bir çocuk yaklaştı yanına. Elindeki yara bandını uzattı. Axel anlamamıştı niye verdiğini sorgulayan gözlerle bakmıştı ona. O sırada Ivan kafasını kaldırdı ve ikisinin ilk göz göze gelişiydi.

Ivan yanına oturdu ve yara bandını beceriksizce Axel'in yanağına yapıştırdı. Axel uzun zaman sonra ilk defa gülümsemişti. Ivan elini uzattı ve "ben Ivan. Arkadaşlarım bana boyumdan dolayı küçük kedi derler. Arkadaşın olabilir miyim?" dedi. Axel titreyen sesiyle "neden benimle arkadaş olmak istiyorsun. Herkes bana canavarmışım gibi davranıyor." dedi.

Küçük bir çocuk başka bir küçük çocuklar tarafından zedeleniyordu. Hiç kimse değildi suçlu bu zamanlarda. Tek suçlu biz yetişkinlerdi. Onlar sadece görüp duyduklarını doğru sanarak başkalarına zarar veriyordu masumca. Habersizce.

Ivan kaşlarını çattı ve "hayır! Sen canavar değilsin. Sen sadece kanatları kırılmış bir meleksin. Merak etme senin kanatlarını iyileştireceğim ve herkesten koruyacağım. Hep yanında olacağım" dedi.

-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_

Axel "ne zamandan beri o çocuğun ben olduğumu biliyorsun?" dedi.

"Masanın üzerindeki küçüklük fotoğrafını gördüğümden beri. Yani yaklaşık 2 saattir." dedim.

"Keşke hiç ayrılmasaydık. Sana veda edemeyeşimi hala hatırlıyorum" dedi. O anı bende asla unutamıyordum. Kollarımı ona doladım ve kokusu içime çektim. Artık sigara kokusu yoktu sadece masum bir melek gibi kokuyordu. Kulağına "bir daha asla kollarımın arasından ayrılmana izin vermeyeceğim" dedim. Ağladığını duyuyordum. Hıçkırıklarını tutarak ağlıyordu.

-_-_-_-_-_-_-_-_-_

O gün okul çıkışı eve döndüğünde asla bitmeyen çığlıkları, haykırışları duyuyordu. Ağacın dibinde korkudan titriyordu o küçük çocuk. Küçük kız kardeşi daha önce onunla beraber koşuştururken bir daha asla onu göremeyecekti.

Konuşmuyordu kimseyle sadece titreyerek ağlıyordu. O gün son gündü. Axel arabaya binmeden önce Ivan'a bakmıştı. Donuk gözleri Ivan'ı korkutsada arkasından "Beni unutma Axel! Bir gün seni bulacağım ve asla kollarımın arasından ayrılmana izin vermeyeceğim!" diye haykırdı o çocuk ve saatlerce o yolda arabanın arkasından baktı. Daha sonra her gün gelip aynı yola saatlerce bakıp geri döndü. Yıllar geçmişti ama o hala gelip aynı yola bakıyordu.

-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-

Axel, defteri kapattı ve göz yaşlarını sildi "daha fazla okuyamayacağım Ivan" dedi ve mezarlığın başlığına dokundu. "Ben 48 yaşındayım ama sen hala 30 yaşındasın." dedi ve arkasındaki mezara döndü "sense hala 5 yaşındasın küçük meleğim" dedi ve tekrar dönerek "Seni seviyorum Ivan. Beni unutma. Benim küçük meleğime bakıcılık yap. Sizi çok özlüyorum. Bir gün yanınıza geldiğimde ikinizi kollarımın arasına alacağım ve asla bırakmayacağım." dedi ve cebinden çıkardığı yüzlüğü parmağına taktı. hıçkırıklarını durduramadan saatlerce ağladı.

-SON-

-bölümü yazarken ağladım :'3 ayrıca bir saat boyunca aklıma geldikçe ağladım. Bu yüzden erken yayımlayacağım-