Sütten değil, sözden yaralandı
Ondandır suskunluğa alışkanlığı dilimin.
Sevgiliden haber getirecektin
Aydınlığı olacaktın gözlerimin.
Nedir bu hoyratlığın ey rüzgâr
Düşürdün umutlarımı yaprak yaprak
Güneşi kim tuttu
Ne zaman siyaha boyandı gökyüzü
Üstüme geliyor gözleri sağnak sağnak.
Kurşun ağırlığında bir ikindi vakti
İçimi kurcalıyor ve kanıyor yüreğim
Issız sokaklara düşmeden hüznün gölgeleri
Sığınmalıyım bir duanın serinliğine
Yoksa
Şiirim kanayacak gecenin karanlığında
Çığlığa dönüşür mısralar
Sağır bir çağdayım
Eski bir ören yeri gibi darmadağın dört yanım
Ömrüm akıyor geceye
Arabesk şarkılar dindirmiyor
Kuduran deniz dalgalı sancılarımı
Savursa efsunlu sözcüklerini rüzgâra
Duyulur mu çığlığı şiirimin.
