Vazgeçme

Vazgeçme 12.Bölüm

Gidilen yolları kaçış sanarken 

Dönüşü beklediğini kabullenmeden yaşamak

Hangi gerçeği ne kadar değiştirir ki?!

Ya döndüğünde bulduğun?

İstediğinle miş gibi yapmak arasında ne kadar kalabilirsin ki?

Cevapları hayat verir bekle!!

İyi okumalar :)

VAZGEÇME 12.BÖLÜM

 

“Derin’in geldiğinden haberin var değil mi?”

Emir imzaladığı kağıtlardan başını bile kaldırmadan “Hı hı” demekle yetindi… Suat ondan başka bir tepki beklediyse de imzalamayı bitirdiği kağıtları ona uzatmasından fazlasını bulamadı…

“Akşam Ümit’in bekarlığa veda partisine katılacak mısın?”

“Hayır başka bir planım var.” Derken sesi alabildiğince ifadesiz ve soğuktu…

Son üç aydır arkadaşının yaşadığı düzen çokta yabancısı değildi ama bu sefer çıtayı oldukça yukarı taşımış ve ipin ucunu kaçırmış olması rahatsız ediyordu onu… Azarlamayı andıran bir ifadeyle,

“Bu akşamkinin adı ne?”

İlk defa o an başını kaldırıp arkadaşına baktı genç adam,

“Niye sordun? Liste falan mı tutuyorsun?”

“Seni takip edecek ne gücüm ne zamanım var sadece sen isimleri hatırlıyor musun diye merak ettim.”

“İsimlerle ilgilenmiyorum dostum, sen keyfine bak.”

Suat bu anlamsız konuşmayı daha fazla uzatmak istemeyecek kadar sinirliydi… Oturduğu yerden kalkıp kapıya doğru giderken bakışlarıyla onu takip eden Emir bir veda cümlesi beklemişti ama kapıyı kapatıp çıkan arkadaşının buna gerek görmediği aşikardı…

***************

“Akşam abim Ümitlerle birlikte olacak değil mi anne?”

“Abinin eve uğradığı bile yok doğru düzgün nereden bileyim gidecek mi gitmeyecek mi?”

“İyi de kim kontrol altında tutacak benim adıma orayı? Bizden hiç kimse yok.”

“Derdimiz bu mu Filiz?! Sen evleneceğin adama güvenmiyorsan kimse bir şey yapamaz!”

“İyi de bana neden sinirleniyorsun? Ben Ümit’e güveniyorum da bir arkadaşı densiz bir sürpriz falan yapamaya kalkarsa diye…”

“Allah’ım çıldıracağım! Ben ne diyorum o ne diyor?! Benim kızım iki gün sonra evden gidecek, oğlum üç aydır evin yolunu zor buluyor Ümit’e arkadaşları densiz bir sürpriz yapar diye onu mu düşüneceğim şimdi!”

Annesinin ruh halini o an fark eden Filiz koşarak onun boynuna sarıp yanağına büyük ıslak bir öpücük kondurduktan sonra ağlamaklı bir ses tonuyla,

“Öyle söyleme annem, benim bir yere gittiğim yok ben gene burada olacağım haftanın en az birkaç günü.”

O sırada içeri giren Haldun elinde ki dosyayı sehpalardan birine atarcasına bırakırken,