Vaveyla GxG

1'Sensiz

İyi okumalar🖤

-•-•-•-•-•-•-

"Herkes gitti sevgilim. Sadece biz kaldık yine, hep oldugu gibi."

Bogazımda oluşan yumru ile zar zor nefes alıp konuşmaya devam ettim. Aynı zamanda elimle topragı ile oynuyordum.

"Özledim güzelim. Şimdiden çok özledim. Kalk hadi evimize gidelim. Yine saçmasapan şakalar yap bana."

Gözümden akan bir damla yaşı, elimin tersi ile silip konuşmama devam ettim.

"Hem evde pamuk bekliyor bizi, çok özlemiş seni. Sensiz yapamayız ki biz... Yapamayız." Diyip hıçkırarak aglamamı durduramadım.

Mezartaşında yazan ismi ve ölüm tarihini defalarca kez okudum. Belki gerçek değildir umudu defalarca parçaladı beni.

"ROZA UKRA 06.02.2022"

Son kez mezartaşında yazan ismi ve ölüm tarihini emin olmak istercesine bagırarak okuyup ayaga kalktım.

SEKİZİNCİ GÜN ( Mezarlık )

Elimdeki papatyalar ile mezarlıgın girişinden geçip, onun mezarına dogru adımlamaya başladım.

Ezbere bildigim yola attıgım adımlarım, teker teker kalbime saplanıyordu sanki...

Roza'nın mezarının başına geçip papatyaları topragının üstüne koydum.
Dün benim koydugum papatyalar ile duruyordu topragı sadece.

topraga yorgun ve güçsüz bedenimi bırakıp mezarına sarıldım.

Gözümden akan yaşı umursamayıp konuşmaya başladım.

"Sevgilim yine en sevdigin çicekten aldım. Papatyalar aldım sana."  Aglamam biraz daha şiddetlenince elimin tersiyle göz yaşlarımı silmeye başladım

"Sen bana hep 'Her ne olursa olsun, her ne yaşarsak yaşayalım sakın aglama senin gözyaşların her şeyden daha degerli' derdin. Sözünü pek tutamasamda en azından deniyorum. Ama artık yapamıyorum sevgilim. Hıçkırarak aglamak istiyorum. Her şeyi parçalayıp atmak, dünyayı yakmak istiyorum."

Burukca gülümseyip devam ettim konuşmama

"Biliyor musun sevgilim, çogu zaman senin yanına gelme fikri çok cazip geliyor."

Kendimi toparlamam gerektigini hatırlayıp ayaga kalktım.

"Neyse sevgilim anlayacağın bugünde sensiz ve mutsuzum."

Eglip mezar taşını öptükten sonra mezarlıktan çıkmak için adımlarımı o yöne dogru attım.

YİRMİNCİ GÜN (Mezarlık)

"Merhaba sevgilim. Sana yine papatya getirdim. Biliyorum artık bıktın sürekli papatya getirmemden. Ama sanki başka bir çicek getirsem üzüleceğini düşünüyorum. Bilmiyorum belkide benim kafamda kurmamdır. Her neyse... Biliyor musun güzelim bugün üniversiteler açıldı ve ben ilk defa sensiz gittim. Hep seni soruyorlar ve ben 'Roza öldü' diyemiyorum. Sanki hala kabul edemiyorum gidişini. Neyse sevgilim seni daha fazla sıkmak istemiyorum. Seni çok ama çok seviyorum. Biliyorum sende beni çok seviyorsun... Görüşürüz sevgilim."

Mezarlıktan çıkmak için adımlarımı o yöne atmaya başladım.  Ta ki adımın seslenilmesine kadar.

Aşina oldugum ses kulaklarımda yankılanmaya başlayınca oldugum yerde dona kaldım.

Delirmiş miydim ben? Tanrım lütfen bu da digerleri gibi rüya olmasın!

Hızlıca arkamı dönüp baktıgımda. Kirpiklerinin sayısını bile bildigim kadının yüzünü görmem ile oldugum yerde donup kaldım.

Bu gerçek miydi? Karşımda ki gerçekten o muydu? Yada ben delirmiş miydim?

Ben Burçak Erum hayatımda daha önce hiç bu kadar büyük bir yıkım yaşamamıştım. Yaşamayacaktım da.
Ta ki o çıkıp gelene kadar.

//_________

Selam! nasılsınız?
Ben çok heyecanlıyım çünkü bugün uzun süredir kafamda beliren ve yazmak için sabırsızlandıgım bir kurgu ile geldim.
Umarım begenirsiniz.
Yorumlarınızı bekliyorum.
  
                                            _________\\