ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΙ ΣΤΗΝ ΑΜΑΡΤΙΑ

Κεφάλαιο 5

«Οκνηρία, αυτή ήταν που με οδηγούσε στην αναζήτηση της αγάπης. Ποτέ μου δε μόχθησα γι' αυτήν, ποτέ μου δεν αγωνίστηκα. Πίστευα πως όλοι θα με αγαπήσουν ή θα με δεχτούν. Μέχρι εκείνη την ημέρα στην πισίνα που τον προκάλεσα και ανοιχτά.»

Άλλη μια παγίδα στην οποία πέφτουμε εμείς οι κοινοί θνητοί. Επαναπαυόμαστε στις δάφνες μας και περιμένουμε τους γονείς, τους φίλους, τον σύντροφο, τον Θεό, τους Αγίους, το σύμπαν και όποια άλλη δύναμη πιστεύουμε, να συμβάλλει και να συνωμοτήσει, να δουλέψει αντί για μας. Αυτή ίσως είναι και η μεγαλύτερη αμαρτία, καθώς αψηφούμε τη δύναμή μας, βάζουμε σε μια ακινητοποίηση το κορμί και το μυαλό και περιμένουμε από εξωτερικές δυνάμεις να εκτελέσουν το έργο μας αντί για 'μας, ενώ αυτές θα κλέψουν τη δύναμη που έχουμε μέσα μας καθώς τις επικαλούμαστε. Προκαλούμε μέσα από ανούσιους φόβους τον εξευτελισμό του ίδιου μας του εαυτού, ολόκληρης της ύπαρξής μας, γινόμαστε νωχελικοί και ασθενικοί με αποτέλεσμα να βάζουμε σε συναγερμό τον πανικό και να βουλιάζουμε στη θλίψη και όλα αυτά γιατί αδυνατούμε συνειδητά να παλέψουμε και να νικήσουμε κι αυτό το τέρας, ξεχνώντας ότι είμαστε ακριβώς όπως μας έπλασε ο Θεός: Παντοδύναμοι!

«Ήταν πολύ μαλάκας ο Κάιλ. Δεν περίμενα και δε θέλω αγάπες και έρωτες, αλλά μου τη δίνει που νομίζουν πως είμαι ηλίθια. Πήγε να μου πιάσει τον κώλο χωρίς να το θέλω, του έχωσα μια κλωτσιά στ' αρχίδια και έφυγα. Βέβαια πήγα και φασώθηκα με τον Μάικ κι έβαλα και το χέρι του στον κώλο μου για να του τη σπάσω», του είπε γιατί ήταν θυμωμένη αφού της έκανε τη χάρη να καθίσει μαζί της, αλλά δεν της έδωσε τσιγάρο όπως του ζήτησε.

«Κατάλαβα...» ξεφύσηξε ο Νικ, «Εφηβικές προκλήσεις και ανησυχίες. Τουλάχιστον, σου άρεσε που ο Μάικ σου έπιασε τον κώλο;»

«Ε, με τον Μάικ έχουμε έναν δικό μας κώδικα επικοινωνίας, έχουμε πειραματιστεί σε πολλά και... μπορώ να σ' τα πω όλα;» ρώτησε η μικρή που ήταν υπερβολικά χαρούμενη που κάποιος της έδινε προσοχή και πόσο μάλιστα όταν αυτός ο κάποιος ήταν ο Νικ.

«Ναι, εκφράσου ελεύθερα!» Ύψωσε το φρύδι του και κάθισε δίπλα της, κοιτώντας τη με απορία. Άραγε, πόσα να είχαν αλλάξει από τότε που ήταν ο ίδιος δεκατεσσάρων χρονών; Δεκαέξι χρόνια δεν είναι λίγα, εδώ οι εποχές αλλάζουν και δημιουργούν χάσματα γενεών μέσα σε είκοσι τέσσερις με σαράντα οχτώ μήνες...

«Έχω κάνει πολλά πειράματα μαζί του στο σεξ. Τον διάλεξα για να είναι ο πρώτος μου, είναι καλός και δε θέλει δεσμεύσεις, σαν εμένα. Και μη με κοιτάς έτσι, βάζουμε προφυλακτικό», του εξήγησε επειδή τον είδε να την κοιτά με το φρύδι ακόμα προς τα πάνω. «Προσέχω, αλήθεια σου λέω.»