ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΙ ΣΤΗΝ ΑΜΑΡΤΙΑ

Κεφάλαιο 11

Άρνηση, θυμός, κατάθλιψη... μονάχα αυτά τα συναισθήματα όριζαν την καινούρια ζωή της Λίντα, γνωρίζοντας πως ο άνθρωπός της είχε φύγει απ' αυτόν τον κόσμο όπως και ο πατέρας και η μητέρα της προτού καλά καλά προλάβει να τη γνωρίσει. Το πένθος είναι μια βαριά διαδικασία από μόνο του, καθώς όλοι μας καλούμαστε να βιώσουμε την απώλεια περνώντας από μια σειρά συναισθηματικών εμπειριών μέχρι να αποδεχτούμε την κατάσταση, γι' αυτό και ο Φλάβιο κατανοούσε πως για τη Λίντα η κατάσταση αυτή ήταν ακόμα πιο δυσάρεστη, καθώς δεν είχε κανέναν άλλον σε αυτόν τον κόσμο εκτός από τον Τάιλερ, ενώ ταυτόχρονα θα έπρεπε να συμμορφωθεί και με την αρπαγή της από τα χέρια ενός ανθρώπου που καθησύχαζε τον εαυτό του για τις πράξεις του, πείθοντάς τον πως ό,τι έκανε το έκανε από έρωτα.

«Τα καταφέρατε ποτέ να δημιουργήσετε μια καλή σχέση και να συζήσετε ήρεμα;» τη ρώτησε.

«Τα καταφέραμε. Ήταν μετά από εκείνο το γεύμα που έπρεπε και πάλι να προσποιηθώ πως ήμαστε το τέλειο ζευγάρι. Δεν άντεξα και μπροστά σ' όλους τους συναδέλφους του που ήταν μαζεμένοι στο τραπέζι, κάρφωσα τον εαυτό μου με το μαχαίρι. Το έμπηξα για τα καλά στην κοιλιά μου. Πίστευα πως μετά απ' αυτό ο εξαντλημένος οργανισμός μου θα τελείωνε αφού δεν είχα πλέον δυνάμεις, αλλά και πάλι ο Χένρι ήταν εκεί για να με σώσει.» Τα μάτια της σφάλισαν και τα χείλη της ανηφόρησαν σκεπτόμενη εκείνη τη στιγμή:

Ήταν ότι είχε συνέλθει από το χειρουργείο, εκείνος κοιμόταν δίπλα της και μόλις έκανε μια μικρή κίνηση, πετάχτηκε όρθιος και έδεσε τα δάχτυλά του στα δικά της, φέρνοντάς τα στο ύψος του στόματός του και φιλώντας τα με αγάπη και στοργή. «Μην το ξανακάνεις αυτό, γλυκιά μου», της ψιθύρισε με μάτια κατακόκκινα από το κλάμα που για μέρες έριχνε στο πλευρό της.

«Γιατί; Γιατί, επιμένεις;» τον ρώτησε και γύρισε το κεφάλι της από την άλλη μεριά για να μη τον βλέπει. Είχε αηδιάσει με τον εαυτό της και μ' εκείνον. Γιατί απλώς δεν μπορούσε να πεθάνει και να ησυχάσει απ' όλον αυτόν τον πόνο;

«Γιατί σ' αγαπώ...» απάντησε φιλώντας της το χέρι.

«Μην το ξαναπείς ποτέ αυτό» του φώναξε με όση δύναμη είχε μέσα της, και έκλεισε τα μάτια, «Σ' το έχω πει πολλές φορές πως δε με νοιάζει η αγάπη σου», συμπλήρωσε.

«Το ότι σου έχω αποκρύψει την αλήθεια, σε νοιάζει;»

«Άσε με στην ησυχία μου, φύγε από κοντά μου» ,του απάντησε σκεπτόμενη πως θα έπαιζε με το μυαλό της προσπαθώντας να της φτιάξει τη ψυχολογία της όπως αγωνιζόταν να κάνει όλ' αυτά τα χρόνια που ήταν δια της βίας δίπλα του.