ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΙ ΣΤΗΝ ΑΜΑΡΤΙΑ

Κεφάλαιο 13

ΈΝΑΣ ΧΡΟΝΟΣ ΜΕΤΑ...

Η Κλαίρη καθόταν στο γραφείο του πατριού της. Σ' αυτό το έπιπλο υπήρχαν ακόμη τα σημάδια τους, σ' αυτό το έπιπλο την έκανε δική του περισσότερες φορές απ' ότι στο κρεβάτι τους. Έσυρε τα δάχτυλά της στην επιφάνειά του και κύματα αναμνήσεων της επιτέθηκαν με αποκορύφωμα τον πυροβολισμό της Αμάντα. Την είχε συγχωρέσει όντως και σε αυτήν της την άφεση των αμαρτιών που διέπραξε στο μυαλό και στο κορμί της η θετή της μητέρα, συνέβαλε η γνωριμία της με τον μόνο άντρα που αγάπησε. Γιατί αυτή η γνωριμία αυτό σε αυτό αποσκοπούσε.

Λένε πως όλα είναι γραμμένα, πως το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον είναι ήδη προκαθορισμένα. Αλλά μέσα σ' αυτά υπάρχει και η δυνατότητα της ελεύθερης βούλησης. Αυτό ήταν που δεν καταλάβαινε η Κλαίρη, ποιος καθόρισε την ειμαρμένη της και ποιος έδωσε εντολή στις μοίρες για να βιώσει ένα ατελείωτο ταξίδι πόνου. Σε ποιο μάθημα αποσκοπούσαν τα γεγονότα της ζωής της και ποιος Θεός ήταν αυτός που ήθελε τα παιδία του να πονάνε; Ακόμη και το Θείο βρέφος που γεννήθηκε για να μας οδηγήσει υποτίθεται σε Εκείνον, το ανέβασε στον σταυρό και το σκότωσε για να μάθουμε την έννοια της Ανάστασης. Μα τι μπορεί να πει μια Ανάσταση, όταν όλη η διαδρομή σου ως αυτήν, είναι μαρτυρική;

Γι' ακόμα μια φορά είχε μείνει μονάχη, κλεισμένη σ' ένα σπίτι, δίχως εκείνον που λαχταρούσε, με την καρδιά της να σπάει κάθε τόσο σε χίλια κομμάτια από την απουσία του. Αλλά τι μπορούσε να κάνει; Ποιες επιλογές είχε εφόσον εκείνος επέλεξε τον δρόμο του Θεού;

Αυτό του είχε επισημάνει και έναν χρόνο πριν, την ημέρα που έπαιρνε εξιτήριο από το νοσοκομείο. «Σου υπόσχομαι πως θα κάνω τα πάντα για να γίνω ευτυχισμένη, Νικ. Συνέχισε τον Δρόμο που διάλεξες και το Έργο σου και, όποτε με χρειαστείς, θα είμαι εδώ». Έτσι του είχε πει. Εξάλλου δεν είχε δικαίωμα για κάτι περισσότερο. Καλύτερα να βυθιζόταν και πάλι στο σκοτάδι παρά να τραβούσε εκείνον από το άπλετο φως που τον έλουζε.

Τα δεκαπέντε χρόνια ήταν αρκετά για να δει πόσο είχε αλλάξει ο αγαπημένος της, πως είχε αφιερώσει όλο του τον κόσμο στον πανάγαθο Θεό που ασπαζόταν. Μα η Κλαίρη δεν είχε ιδέα για εκείνον τον Θεό, αφού επέλεξε να κάνει τον πατριό της λατρεία. Τον είχε στον θρόνο του και κάθε τόσο τον υμνούσε καθώς ήξερε πως διαισθανόταν την αγάπη της που καρτερικά σιγόκαιγε, προσπαθώντας παράλληλα να συνεχίσει σ' αυτό το μαρτύριο που ονομάζεται ζωή.