ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΙ ΣΤΗΝ ΑΜΑΡΤΙΑ

Κεφάλαιο 8

🔞🔞🔞🔞🔞🔞🔞🔞🔞🔞🔞🔞🔞🔞🔞Ένα ακόμη δύσκολο κεφάλαιο αλλά το τελευταίο με τις επώδυνες αναμνήσεις της Κλαίρη με την Αμάντα... Όποιος δεν αντέχει ας περιμένει το επόμενο... 🖤🖤🖤🖤

Μίσος, απόγνωση, ντροπή, αηδία... πολλά αρνητικά συναισθήματα για να τα διαχειριστεί ένα μικρό παιδί, ένα παιδί που το μόνο που ζήτησε από αυτόν τον κόσμο ήταν να νιώσει αληθινή αγάπη και ασφάλεια. Ο χαμός του πατέρα της στα οχτώ της χρόνια ήταν μια πληγή που ήδη αιμορραγούσε και αυτό που της έκανε η ''μητέρα'' της γέννησε το τέρας της οργής μέσα της. Τώρα καταλάβαινε ο Φλάβιο γιατί κρεμόταν με νύχια και με δόντια από τον πατριό της, γιατί εκείνος της έδωσε την αγάπη που αποζητούσε και γιατί ήταν ο μόνος που είχε την ικανότητα να ξεριζώσει από το μυαλό της τις εφιαλτικές στιγμές που σαν παιδί έζησε στα χέρια αυτής της γυναίκας.

Και την κατανοούσε, συνέπασχε μαζί της, συμμεριζόταν όσο κανένας άλλος τον πόνο της, αλλά τα λόγια δεν έβγαιναν από μέσα του° πώς μπορούσε να μιλήσει σ' αυτό το πληγωμένο παιδί, σ' αυτό το κομμάτι του εαυτού της που παρέμενε χαραγμένο στο υποσυνείδητό της, για την έννοια της συγχώρεσης;

Τα χέρια του άρχισαν να τρέμουν και η καρδιά του να σκιρτά δυνατά, θέλοντας να της πει πως αυτή η ζωή γίνεται άδικη, σκληρή και πολλές φορές απάνθρωπη, σαν να μοιραζόταν μαζί της κάθε θλιβερό συναίσθημά της, κάθε της πόνο, κάθε δάκρυ που έπεφτε από τα μάτια της, μα είχε αφιερωθεί στον Θεό και όφειλε να αποδέχεται τα συναισθήματά του και να τα διαπερνά σαν απλός παρατηρητής τους, ενθυμούμενος τον Λόγο του Ιησού Χριστού που ενσαρκώθηκε για να μας μυήσει στην αγάπη και στη συγχώρεση και να μας προσκαλέσει να διαβούμε το δύσκολο μονοπάτι που ακολούθησε κι Εκείνος.

Κάθε άνθρωπος, ακόμα και ο πιο διεφθαρμένος, κατέχει κι ένα κομμάτι από τον ίδιο τον Θεό στα βάθη της ύπαρξής του γι' αυτό και ανεξαιρέτως από τις πράξεις του, που διέπονται των δικών του θλιβερών και άδικων βιωμάτων που τον ωθούν στην ανομία, δικαιούται να συγχωρεθεί και να σωφρονιστεί αναλόγως τον Νόμο της εκάστοτε κοινωνίας. Η πράξη είναι κατηγορητέα και όχι η ουσία κάθε ανθρώπου. Όμως, σε αυτήν την περίπτωση, το πρώτο βήμα για τη συγχώρεση της γυναίκας που τη μεγάλωσε, τσακίζοντάς την, ήταν το να συγχωρέσει η ίδια η Λίντα τον εαυτό της. Και από κει θα ξεκινούσε τα επόμενα λόγια του:

«Εσύ δεν έφταιξες σε τίποτα. Μην κατηγορείς τον εαυτό σου για όσα βίωσες, ήσουν μονάχα ένα παιδί», της είπε ενώ ταυτόχρονα προσευχόταν, και φίλησε τον σταυρό που κρεμόταν στο ροζάριο που είχε περασμένο στον λαιμό του.