Without me

Broken 01

"ටේහෝ...ඉක්මනට උස්සපන් ඔය ටික...අපිට පරක්කු වෙනවා මිනිහෝ..."

"මේ...ගේනවා"

ලොකුම ලොකු සිමෙන්‍ති කොට්ටයක් උස්සලා ට්‍රක් එකට දාපු මම ඉක්මනට දිව්වෙ ඒ වගේ තවත් කොට්ටයක් මගෙ අත් අතරට ගන්න...මේ මගෙ ජීවිතේ...සිමෙන්ති,ගල්,වැලි එක්ක ගෙවෙන මගේ ජීවිතේ...නෑ මන් පෙදරේරුවෙක් නෙමෙයි...ජීවත් වෙන්න හරිහමන් රස්සාවක් නැතුව කුලී වැඩ කර කර තවත් පන ගැහෙන ජීවිතයක් ජීවත් කරන්න විතරක් හුස්ම ගන්න කෙනෙක්...මැරිලා මැරිලා පන යනකන් වැඩ කරලා මන් වෙනුවෙන් ඉතුරු වෙන ගාණ අතට ගන්න මන් කෙලින්ම ගියේ ලොක්කගෙ කාමරේට...

"හොදයි ටේහෝ...මේ තියන්නෙ තමුසෙගෙ ගාණ...තව ටිකක් පන ඇතුව වැඩ කරන්න පුරුදු වෙනවා..හෙටත් වෙලාවට එනවා වැඩ කරන්න"

එහෙම කියලා උදේ ඉදන් මැරිලා මැරිලා කරපු දේවල් වල ප්‍රතිපලේ මගේ අත් දෙකට ලැබුනා...හම්බුන එන්විලොප් එකත් බෑග් එකට දාගෙන මන් අනිත් පැත්ත හැරුනේ මන් ගෙදර එනකන් මග බලන් ඉන්න ඒ චූටි මූන බලන්න යන්න...

පයින්ම පාර දිගේ ඇවිදන් ආපු මම අන්තිමට නතර උනේ ගේට්ටුවක් ඉස්සරහා...ඔව් ඒ වෙනකොහෙවත් නෙමෙයි මගේ ගෙදර...මන් මේ ලෝකෙ දකින්න ආසම මූන තියන තැන..මන් ගේට් එක ඇරගෙන ගේ ඇතුලට යද්දි ගෙදර දොර ඇරගෙන ආවේ මගෙ හුස්ම ටික...ඔව් ඒ තමයි මගෙ හැමදේම...මගේ චූටි කුකී...

"නූනා..........."

ගත් කටටම කොල්ලා ඇවිල්ලා කෙලිම්ම පැන්නෙ මගෙ කරට...

"කුකී බහින්නකෝ අනේ නූනාට මහන්සීනේ"

ඔව් මන් ටේහෝ වගේම එයාගෙ නූනා හේයොන්...Jeon heyon...බලනවද එහෙම වෙන්නෙ කොහොමද කියලා...ටේහෝ කියන්නෙ කුලී වැඩ කරලා සල්ලි හම්බ කරලා එයාගෙ දොංග්සන්ට(මල්ලි) ලස්සන ජීවිතයක් දෙන්න මහන්සි වෙන ආදරණීය හ්‍යුන්ග් කෙනෙක්...

එතකොට..

හේයොන් කියන්නෙ එයාගෙ කුකීට පේන්න ලස්සන ඔෆිස් කිට් එකක් ඇදලා හයි හීල් දෙකක් දාලා බෑග් එහෙකුත් එල්ලන් ලොකු ඔෆිස් එහෙක වැඩ කරන කුකීගෙ ආඩම්බරේ...විහිළුවක් වගේ නේද...ඔව් ඒ දෙන්නම මමම තමයි...ඒත් කුකී දන්නෙ හොද ඔෆිස් එහෙක වැඩ කරන එයාගෙ නූනව මිසක් දූවිලී නාගෙන ගල්,වැලි,සිමෙන්ති අදින ටේහොව නෙමෙයි...ඔව් මන් එයාව රවට්ටනවා...ඒත් මට වෙන කරන්න දෙයක් නෑ...මන් අසරණයි...මේ හැමදේම පටන් ගත්තෙ එතනින්...මීට අවුරුදු හතකට කලින්...එතකොට මන් අවුරුදුද් දාසයක පුන්චි කෙල්ලෙක්...තමන්ගෙ කියලා හිටපු ඔම්මා ,අප්පා ,කුකී කියන තුන්දෙනා එයාගෙ මුළු ලෝකෙම කරගෙන ඒ පුන්චි ලෝකෙ ඇතුලෙ ගොඩාක් සතුටෙන් හිටපු පුන්චිම පුන්චි කෙල්ලෙක්...ඒත් ඒ සුන්දර ලෝකෙට එකපාරටම කුණාටුවක් ඇවිත් ඊළග දවසෙ වෙද්දි තමන්ගෙ කියලා හිටපු හැමකෙනෙක්ම අතුරුදහන් වෙලා හිටියොත්....ඒක වේදනාවක්...හිතාගන්නවත් බැරි තරම් ලොකු වේදනාවක්..තමන්ව පන පිටින් පුච්චන්න උනත් ඒ වේදනාවට පුළුවන්...

මන් දන්නෙ නෑ එදා ඒක කොහොම උනාද කියලා...එදා කුකීගෙ ද‌ොළ‌ොස්ව‌ෙනි උපන්දිනේ...අපි හැමෝම හිටියෙ ගොඩක් සතුටින්...කුකීට පාක් යන්න ඕනේ කිව්ව හින්දා අපි හැමෝම පාක් එකට ගිහිල්ලා ගොඩක් විනෝද උනා...රෑ අට විතර වෙද්දි පාක් එකෙන් එළියට ඇවිල්ලා අපි හැමෝම කාර් එකට නැග්ගෙ ගෙදර යන්න...මග දිගට තියන ලයිට් දිහා බල බල කුකී ආවෙ මුළු මූන පිරෙන්නම එයාගෙ ලොකුම ලොකු බනී ස්මයිල් එකත් තියාගෙන...

"ඔම්මා,අප්පා අනේ කුකීට අයික්කීම් අරන් දෙන්නකෝ

බොරු හුරතලයක් දදා මේ කොල්ලා මේ කොහොම හරි දගලන්නෙ අයිස්ක්‍රීම් කන්න...අනේ ඉතින්...හිතන් ඉන්නෙ තාම තොත්ත බබා කියලා...

"අනේ නූනා ඔම්මලට කියන්නකො අරන් දෙන්න කියලා"

මගෙ අතේ එල්ලීගෙන ඇස් දෙකත් බෝල කරන් අයිස්ක්‍රීම් ඉල්ලද්දි නම් මට දුකත් හිතුනා...

"හේයොනා....ගිහිල්ලා කුකීට කන්න අයිස්ක්‍රීම් අරන් එන්නකෝ"

අප්පා එහෙම කියලා මගේ අතට සල්ලිත් දීලා අයිස්ක්‍රීම් හට් එකක් ලගින් කාර් එක නැවැත්තුවා....මන් සල්ලිත් අරන් බැහැලා ගිහින් කුකී කන්න ආසම අයිස්ක්‍රීම් ජාතියත් අරගෙන අයිස්ක්‍රීම් එකත් වන වන කාර් එක ළගට එද්දි කුකී දුර තියාම අයිස්ක්‍රීම් එක දිහා බලන් කෙළ පෙරනවා මට ඈතට පෙනුනා...අනේ අම්මපා මේ කොල්ලා නම්...

ඒත්...

.

.

.

~By crazyarmygirls~

__________________________

1st chapter එක දැම්මා...

වෙනස් විදිහෙ කතාවක්..
කියවලා බලන්න කියලා ඉල්ලනවා

Comment and vote pls

To be continued~