Without me

Broken 33

At the morning..

මූනට වැටුන ඉර අව්ව එක්ක ඇස් අරින්න ඕනෙ උනත් මට ඒක කරගන්න බැරි උනේ ඇගට දැණුනු අපහසුව නිසා..ඔලුව පුපුරන්න වගේ රිදෙද්දි මන් අමාරුවෙන් උනත් ඇස් ඇරලා වටපිට බැලුවෙ මේ ඉන්නෙ කොහෙද කියල හරියටම process කරගන්න..මට අන්තිමටම මතක තිබුණ එකම දේ ඊයෙ මාමයි ජිමිනුයි රණ්ඩු වෙද්දි මන් බෝත්ලයක් අරගෙන කටට හලා ගත්තා කියන එක විතරයි..වටපිට බැලුවම මන් මේ ඉන්නෙ මගෙ ඇදේ කියලා මීටර් උනත් එක පාට්ටම ඇග උඩින් වැටුන කකුලයි බඩ වටේ එතුන අතයි පපුව උඩට ආව ඔලුවයි මාව එතනම ගල් කරද්දි විනාඩි තුන හතරක් යනකන් කිසිම දෙයක් කරගන්න බැරිව ස්ටක් වෙලා හිටපු මන් ගේ දෙවනත් වෙන්න බෙරිහන් දෙන ගමන් මගෙ ඇගේ එතිලා හිටිය ගැරඩියව ඇදෙන් වැටෙන්නම තල්ලු කරලා දැම්මා..

"ආහ්...කුකී බේරගන්න..."

මන් කෑ ගහද්දි ඒ මනුස්සයා අමාරුවෙන් කොන්ද අල්ලන් කෙදිරි ගෑවා..එයා හිටියෙ ඇද ගාව බිම වගේම මට පිටුපාලා නිසා මට ඒ කවුද කියලා පෙනුනෙ නෑ..

"ක..කවුද තමුසෙ...මොනාද ම..මගෙ ඇද උඩ කරන්නෙ.."

මන් දැක්ක එකම දේ ඒ ඉන්නෙ මනුස්සයෙක් කියන එක විතරයි..

"ආහ්..ආවු ඒ ගහපු පාරනං රිදුනා..."

ඒ කටහඩ...ඒ උස මහත...

"යාආ...... ජිම්හ්ජ්ෆ්ග්ශ්ඩ්.."

මට මගෙ වාක්‍ය සම්පූර්ණ කරගන්න බැරි උනේ ජිමින් එයාගෙ අතින් මගෙ කට වහපු හින්දා...මෙච්චර වෙලා තිබ්බ කන්පියුස් වෙච්ච මූන එක පාට්ටම බයකට හැරෙද්දි එයා එයාගෙ තොල් දෙක උඩින් දබර ඇගිල්ල තියලා මට සද්ධ කරන්න එපා කිව්වම මන් ඔළුව වැනුවෙ මන් කෑ ගහන්නෙ නෑ කියන්න..එයා හොද අවධානෙන් එළියෙ සද්ද වලට කන් දෙද්දි මන් ඒ මූන වෙනස් වෙන විදිහ බලන් හිටියා...ඒත් මන් සමවැදිලා හිටිය ධ්‍යානය බිදිලා ගිහින් මුළු ඇගම බයෙන් වෙවුලලා ගියේ ඒ ඇහිච්ච දේට...

"නූනා..ඇයි කෑ ගැහුවෙ..මන් ආවා..මේ දොර අරින්න...නූනා..."

එයා මොනාද මෙහෙ කරන්නෙ..මායි ජිමිනුයි ඇස් පොල් කරන් අපි දෙන්නා දිහා බලන් ඉද්දි මට නිකම්ම බැලුනෙ කාමරේ දිහා..