Black Arrow *PAUZE*

Olympus |DEEL 2|

Nanda

______________________

We rijden de oprit van Yiefanai's Sportstal op. Als ik het busje heb stilgezet op de parkeerplaats naast het woon huis, stap ik uit het busje en bel aan bij het woonhuis. Er wordt open gedaan door een buitenlandse vrouw van middelbare leeftijd. "Aha, jullie komen voor Olympus? Ik weet nog niet zeker of ik hem eigenlijk wel wil verkopen hoor..." Zegt ze ons. Oh nee, denk ik. "We zijn bereid om er heel erg veel geld voor neer te leggen, hoor. En wij zijn het beste thuis dat hij zich kan wensen." Buitenlandse-vrouw kijkt mij beledigd aan. Ik kijk brutaal terug, waardoor zij haar hoofd wegdraait. Als we de stallen in lopen zie heel erg veel paarden. Wij lopen naar een niet al te grote schimmel toe, die wanneer de vrouw de boxdeur opent ons vriendelijk begroet. ''Dit is dus Olympus, ons beste en tevens liefste sportpaard.'' Ze kijkt ons verbeten aan. ''De enige reden waarom we hem misschien verkopen,'' voegt ze er nog aan toe, ''is dat we het geld hard nodig hebben.'' ''Maar waarom verkopen jullie dan geen ander pa- Au!'' Ik ga (expres) op Marije's voet staan. ''Breng haar niet op ideeen...'' Fluister ik in Marije's oor. ''Wat zei je?'' Mompelt Buitenlandse-vrouw onverschillig. ''Niks hoor, niks.'' Zegt Marije overdreven vriendelijk. We kijken elkaar opgelucht aan. Even dacht ik dat ze het had gehoord en dat we het wel konden vergeten. ''Nou, zullen we dan maar naar binnen gaan? Dan kunnen we het misschien eens worden over de prijs...'' Zeg ik tegen Buitenlandse-vrouw, en ik loop naar buiten, hopend hiermee duidelijk te hebben dat we hem echt nodig hebben. Want we hebben hem echt nodig...
Als ik naar binnen loop, het huis van Buitenlandse-vrouw binnen, komt mij een walm van zweet en goedkope luchtverfrisser tegemoet, je kent het wel, die die je altijd in de reclame's op tv ziet. Met van die meisjes die dan lachen als een boer met kiespijn, en zo'n stem die mannen dan 'zwoel' vinden klinken. Nou, ik vind het depressief. Zijn ze volgens mij ook hoor, die meisjes. Depressief.
We komen de huiskamer binnen, en ploffen neer op een grote bank uit het jaar nul, waarin we minstens 20 centimeter wegzakken. Buitenlandse-vrouw komt binnen met een theepot met roze bloemetjes erop, als ze hem neerzet krijg ik het idee dat het een-of-andere exotische theesoort uit China is, dan ploft Buitenlandse-vrouw zelf in een grote, leren stoel tegenover ons, en zegt:
''50.000.''
'Ik val bijna van de bank en breng moeizaam uit: ''50.000? Dat is wel erg veel, vindt u niet? Ik dacht meer aan... 10.000?'' Dit gaat nog erg lang zo door, totdat ze akkoord gaat met 15.000. Als ik weer buiten kom, denk ik: Lucht! Dit zeg ik maar niet, voor het geval ik de vrouw beledig en zij misschien weer meer gaat vragen. We stappen stil in ons busje. ''Zaterdag?'' Vraag ik haar. ''Is goed, half elf hier.'' Bijt Buitenlandse-vrouw me toe. Opgelucht rijd ik weg van Yiefanai's Sportstal. Ik kijk Marije aan, en we moeten heel hard lachen.