The story of us

Rozdział 4

Mam wrażenie, że nie jestem już tą samą Madison Wilson, to wszystko to nie moja bajka ten tydzień był najbardziej pokręcony w moim życiu. Teraz nie mogę być niczego pewna nikt się nie spodziewał, że moje życie da się jeszcze tak szaleńczo zmienić, nic już nie będzie takie same.

Dzisiaj jestem już pełnoletnia, czemu czas tak szybko leci jak ja pamiętam siebie małą gdzie się bawiłam w piaskownicy, taki brzdąc robił zamki z piasku a teraz ma osiemnastkę, to przerażające jak ten czas tak szybko biegnie, tęsknię za tamtymi czasami.

*Ktoś zapukał do dzwi*

— Puk puk, to ja. — zadowolony wlazł mi w buciorach do mojego pokoju, gdzie ja byłam pół naga i leżałam sobie w moim łóżeczku o 9 nad ranem w świętym spokoju.

— Kto Ci pozwolił tu wejść? — powiedziałam zakładając brązowy kosmyk włosów za ucho. — Twój braciszek powiedział abyś już wstawała, ja tylko przekazuje informacje ślicznotko. — wyszedł oblizując swoją dolną wargę. A ja myślałam, że wybuchnę jak on mi działa na nerwy.

Z niechęcią wstałam i poszłam na dół zrobić sobie jedzenie gdyż moim zdziwieniu patrzę a tu mój kochany braciszek ma gości, nie chciałam im przeszkadzać więc wróciłam do siebie do pokoju i znalazłam mój czarny top bez ramiączek. Zamiast dresów, dzisiaj założyłam trochę szerokie spodnie jeansowe a na to nałożyłam swoją rozsuwaną bluzę z kapturem. Ruszyłam do mojej toaletki i zrobiłam lekki makijaz, włosy tym razem nie chciało mi się związywać. Szybko ruszyłam ma dół, żeby sprawdzić czy nadal Chris ma gości.

— O, hej ty jesteś pewnie Madison Wilson zgadza się? — Na swojej drodze spotkałam nie wysokiego mężczyznę z dość wybudowanym ciałem i czarnymi włosami, które były lekko zmocozne w uchu miał jeden kolczyk a na wardze drugi, jego zielone tęczówki wpatrywały się w moje. Był ubrany w białą koszule i czarne jeansy.

— We własnej osobie, a ty? — Pewnie jakiś Chrisa nowy znajomy, dużo ich poznaje na inprezach, nie dziwne on to król inprez. — Jestem Liam Owen mam 21 lat i jestem dobrym przyjacielem twojego brata znamy się już 7 miesięcy. — Słucham?! Czy na dobrze usłyszałam 7 miesięcy przecież on wtedy nikogo nie miał żalił mi się że jest samotny w tu się dowiaduje ze ma jakiegoś dobrego przyjaciela, którego zna już siedem miesięcy, co jest grane?

— O Chris mi nie wspominał o tobie, miło Cię poznać. — Ruszyłam szybkim krokiem Do Chris'a aby mi go wszystko wujasnijł.

— Chris choć tutaj, musimy sobie coś wyjaśnić. — zaciągnęłam go do pustego pokoju, nie nawidze jak mi ktoś kłamie prosto w oczy.

— Czemu mnie okłamujesz, kim jest Liam Owen czemu jesteś płatnym zabójcą i co tu chodzi?! — to jakiś absurd, kim mój brat jest tak naprawdę?

— Mad, nie wiem skąd masz takie informacje i od kogo, ale wiedz że to nie prawda. — Powiedział i odszedł tak jakby nigdy nic a ja skrzysowałam swoje ręce na klatce piersiowej i poszłam się przejść.

Było dość ciepło więc nałożyłam tylko swoje czarne trampki i wyszłam na świeże powietrze, tego mi było trzeba spokoju, ciszy odcięcia się od tego wszystkiego. Z tyłu dobiegł mnie krzyk, jakby ktoś mnie wołał, nie myliłam się to był Nathaniel tylko jego tu brakowało szłam dalej bez żadnej reakcji. — Madison Wilson, zatrzymaj się! — Co on sobie wyobraża, że kim ja jestem dla niego tak naprawdę nic nas nie łączyło skręciłam w ciemny ślepy zaułek  a Nathaniel pobiegł dalej.

Wyszlam na ulicę i ruszyłam w stronę domu powoli się ściemniało a ja chciałam odpocząć od domu dzieliło mnie 5 minut drogi. Nałożyłam słuchawki a telefon włożyłam w kieszeń. — Buu!! — Aż podskoczyłam
, debil nie wrócił do domu tylko mnie śledził i postanowił wystraszyć — Chcesz abym zawału dostała, idioto!? — odwróciłam się w jego stronę a nasze oczy znalazły się bez żadnego problemu nasze oddechy prawie się ze sobą mieszały a ja oczekiwałam dalej na jego odpowiedz. Nic nie powiedział tylko podniósł mnie i wziął mnie na ręce. — Puszczaj mnie!! Słyszałeś? — Próbowałam się uwolnić ale był dość silny z daleka widziałam już dom brata. Mam dość jak on mną kontroluje to jest okropne.