Issız

9. kötü

   MULTİMEDYA ASMİN!!

duygularımı, düşüncelerimi önemseyen insanları seviyordum.

bu yüzden henüz bir buçuk aydır tanıdığım efkar'ın yanında kalmaya karar verdim. benim için kapıya adamlar dikmişti, bebeği yani bu piçi bile kabullenmişti ama birgün aşkı bitecekti ve beni postalayacaktı ayrıca bebek çok büyük bir sorumluluk...

''hey amira, doktor geldi.'' ben salonda mazlum ve kimsesizler gibi oturuyordum. çekiniyordum. sonra kafasının üstünde saçı olmayan yanları elektriklenmiş profesüüür, doçont... ne yazıyordu bu adamın yakasında.

''neden?''

''bebeğimiz için hayatım.'' doktor da sonunda elini uzatmıştı. bunu bana neden yapıyordu efkar.

''meraba Amira hanım.''

elini sıkarken yaptığı hatayı düzelttim.''Asmin.'' 

''affedersiniz.'' efkar endişelii olduğumun farkındaydı. gözlerim doldu, bu adam tüylerimi ürpertiyordu. bağırmamak için kendimi zor tuttum. en sonunda ellerimi çektim sırtım duvara yapışana kadar geriye gittim. ellerimi saçlarıma geçirmiş bağırıyordum, ağlıyordum. susmam gerekiyordu ama yapamıyordum, sadece bağırıyordum. herşey bulanıktı, başım dönüyordu. efkarın bana koşan ayaklarını gördüm. bilicim kapanıyordu...

...

''Asmin iyi misin.?'' ağlıyordum, elimde değildi çünkü.

''prüfüsür gitti mi?''

''gitti. sen baygınken baktı bebeğin durumuna.''

''ne olmuş.''

''kendine çok iyi bakman gerekiyor. o talihsiz olay yüzünden düşük riski var ve erken doğum da olabilir.'' neden bilmiyorum ikimiz de fısıldıyorduk.

''çok utanç verici bir durum olmalı efkar. benim yüzümden rezil oldun.'' bana baktı acıyan gözleri içimi parçalamıştı. 

''hayır.!!''

''uykum var.''

''pekala sen yukarda yat.'' kollarımdan tuttu. halsizdim. sonra beni kucağına aldı. 

''birgün evlendiğimizde de seni bu şekilde götüreceğim odamıza amiram.'' amiram' ı fısıltıyla söylemişti. neden ondan bu kadar etkileniyordum ki...

tecavüz günü geldi aklıma. kendimden iğreniyordum, ''engel olmalıydım ama yapamadım, sadece senin olamadım.''

''ağlama sen yanlız benimsin.'' kapıyı açtığında ilk kez beraber olduğumuz yatağa yatrdı beni. ne ara temizlemişti ki burayı. utandım aslında...

''iyi geceler Asmin.'' ona yanımda kal diyecek cesareti bulamadım. ''iyi geceler efkar.'' sanırım o benim uyudupumu sanıyıyordu. yan odadan hıçkırık sesleri geliyordu. kapısının önüne çöktüm bende ağlamaya başladım. kader bunu bize niye yaptı. hayat  yine bize saklıyor tuhaf oyunlarını... 

ömrüm efkarın bana acımasıyla geçemezdi. insanlardan korkma hastalığım bittiğinde bende iyi olacaktım, gidecektim buradan. onun ağlamasına dayanamazdım. ilk defa hastanede bu kadar yumuşaktı. keşke bu bebek ikimizin olsaydı...

...

sabah efkar'ın beni kollarımdan tutmasıyla  ayağa kalktım, artık halsiz değildim. ''yardım et bana.'' güldü. ilk defa bu kadar istekliydim, tecavüzden sonra.

''ne konuda?'' hla gülüyordu tatlı şey...

''insanlardan korkmak istemiyorum...''

gözlerime baktı, gözlerine baktım. sonra da kolumu tuttu beni arabaya sürüklemeye başladı. ''efkar dur nereye?!!''

''beni izle amira...''

İŞTE O ZAMAN GERÇEKTEN GÜVENMEM GEREKEN BİRİ VARSA BU EFKAR OLMALI DEDİM. BANA YANLIZLIĞIMI, KİMSESİZLİĞİMİ, ÇARESİZLİĞİMİ ÜSTÜ KAPALI GÖSTEREN, BENİ SEVEN VE BANA DOST OLAN BİRİNE İHTİYACIM VARDI... KİMSESİZLİĞİN YÜZE VURULMASI NE DEMEK BİLİR MİSİNİZ??...

BU BÖLÜM KISA OLDU AMA OLAYLARI ANCA ÖBÜR BÖLÜME SIĞDIRIRIM... DAHA UZUN VE GÜZEL BİR BÖLÜM OLACAĞINA İNANABİLİRSİNİZ :)))