Your The Only One (COMPLETE)

Chapter 9

(I made this video. Try it if you want and please, pa-like na rin po. Anhin ang views pag walang likes? Haha...time check pala! 12:03 am na. Pinagpuyatan na ngayong gabi para senu guys kahit nakakatamad haha. Pagtiisan niyo na lang...)

Chapter 9

Stephanies POV

Nasa room unit na ako at ganon pa rin. Umiiyak. Napaupo ako sa hagdan at umiiyak.

"Alam mo ba Drew. Kasalanan ko ang lahat ng ito kung bakit ka na sa Hospital."

Pinipigilan kong umiyak at isiping think positive pero hindi kaya ng mata ko. Hindi kase niya kayang isipin na ganon ang kalagayan niya.

"Ako dapat ang sisihin sa lahat ng nanyare!"

Tinakpan ko na lang ang mukha ko gamit ng kamay ko at nag patuloy ulit sa pag iiyak.

"Sana hindi ako nag pumilit kaya ngayon, nadisgrasya siya nang dahil saakin."

Then may tumatawag saakin. Si Macy pala...

Phone Convo...

"Hello Stefy? Okay ka lang ba na mag isa? Gusto mo samahan kita?"

"Hi-hindi na, k-kaya ko ng mag isa." at in-end call ko na yung phone ko saka ko na rin pinatay. Ayaw ko lang naman ng may man-istorbo.

Gusto ko lang talaga ang mag isa...

Paglalipas ng isang araw, dumiretso ako sa Hospital para tignan kung ano ang kalagayan niya. Napangiti ako ng koonti at umiyak nanaman. Maga pa rin ang mata ko, halos mag damag akong umiyak.

Alam kong walang silbi ang pag iyak. Alam ko ding sayang ang luha ko.

Hinawakan ko na lamang ang kamay niya at nilagay ko sa mukha ko.

"Alam mo ba na iniisip kita parati? Iniisip ko ang kalagayan mo kaya sana naman gumising ka na. Magiging malungkot yung debut ko, sige ka."

At iki-niss ko siya sa noo niya.

Ni hindi ko alam kung bakit halik ako ng halik sayo. Baka naman siguro? Ginagaya ko yung mga fairytales!

"Baliw ka na talaga siguro Stefy! Paano siya magigising!? Nang dahil lang sa pesteng halik ng labi ko?! Magigising siya?" sabi ng utak ko.

Binatukan ko ang sarili ko. "See Andrew? Ganito ako kabaliw! Baliw na artista! Buti ka pa kase cool ka, kahit di ka masyadong sikat dito sa manila. Cool ka pa rin!"

"Hayaan mo Drew! Aja! Kaya natin tong gawin! Ka-loveteam kaya tayo! FyAn yata tayo..."     ang masaklap eh umiiyak nanaman ako. Tumingin lang ako sa itaas para pigilan ang pesteng luha ko kaso hindi ko kaya...

"Kahit pilitin kong kayanin, hindi ko kaya because  Im not that kind of you na kayang isipin ang think positive gesture na yan."

"Hindi rin ako kasing lakas namg tulad sayo. Napaka-iyakin ko lang namang tao Drew. Isang U.P na tawag mo ay Utak Pandesal!"

At ilang mga sandali, nag paalam na ako.

Pagkalipas ng mga ilang araw,hindi na nakakabisita si Stefy sa hospital dahil sa mga career at sa malapit-lapit na debut niya.

Macy's POV

Nandito kami ni Joshua sa Hospital, inutos niya kaseng bantayan namin si Drew kaya no choice. Wala din naman kaming gagawin eh.

Ito kaya sana yung date namin sa next tomorrow pa jase tomorrow na yung debut ng bestfriend ko.Hayy, siguro iiyak nanaman yun dahil wala si Drew.

Nakatingin lang ako kay Drew na still na nakapikit pa. Nagulat ako ng mag salita si Joshua...