Tot Je Vrij Bent

Hoofdstuk 11

Robbie pov

Na de rechtzaak heb ik een paar minuten gekregen om mensen te spreken die er waren, terwijl de bewakers zich klaarmaken voor de terugreis. Zodra het kan ren ik naar mijn ouders. Ik neem het bruinharige jochie uit mijn moeders armen en hou hem dicht tegen me aan. 'Papa, was je?' Vraagt hij met zijn lieve stemmetje. Ik krijg tranen in mijn ogen. 'Waar papa was? Gewoon even weg. Papa heeft een paar foutjes gemaakt en die moet hij even oplossen. Maar je mag elke week langskomen om even papa te knuffelen oké?' Zeg ik schor van de brok in mijn keel. Thomas knikt. De rechter heeft niet alleen een straf over mij uitgesproken, maar daarintegen ook alle rechten genoemd die ik heb. Ik heb recht om een keer per week mijn zoontje te zien, en mijn ouders willen daar graag bij helpen. Ze zullen elke week even langskomen samen met Thomas. 'En als papa er niet is zorgen mama en opa en oma goed voor jou, pas jij ook goed op hun?'. Thomas knikt. 'Ik ga met oma winkel en dan krijg ik soepjes' zegt hij. 'Krijg je dan lekker snoepjes, welke snoepjes?' Vraag ik. 'Euh..... die met spekkies' zegt hij. 'Oh lekker, als papa terug is krijg je heel veel spekkies van papa oke?' Zeg ik en ik geef hem kusjes op zijn wangen. 'Papa, jij lief' zegt hij en hij knuffelt me om mijn nek. Ik laat een traan los. 'Jij ook, lieffie, papa vind jou ook lief' zeg ik zacht en ik hou hem stevig tegen me aan. 'Robbie, Mevrouw Alsema wil je nog even spreken' zegt mijn moeder. Ik knik naar haar en kijk Thomas weer aan. 'Papa moet even gaan, dus dan mag jij lekker met Opa en Oma mee oké?' Zeg ik terwijl mijn moeder hem uit mijn handen pakt. 'Kom je snel bij papa op bezoek?' Vraag ik. Thomas knikt. 'Doeg lieffie, ik hou van jou' zeg ik en ik geef een kus op zijn handje. Ik loop weg en zwaai nog even naar hem. Een beetje in de war zwaait hij terug. Hij is te jong om te begrijpen wat er aan de hand is. En als iemand dit niet verdiend is hij het wel.

Ik loop richting Anna, ze staat te praten met mijn advocaat. 'Hey Robbie' zegt ze wanneer ik bij haar kom staan. 'Anna, ik begrijp niet waarom je hier bent? Maar... ik kan je niet vertellen hoe dankbaar ik wel niet ben dat je toch bent gekomen' zeg ik. 'Ik heb eerst een hele discussie gehad met Meneer Van Dijk die me wilde overtuigen dat het niet goed was, en de volgende dag kreeg ik een brief van iemand die me vertelde waarom het belangrijk was dat je hier bleef. Ik heb de brief een paar keer goed doorgelezen en toen besloten dat het inderdaad beter is om je daar te houden. Die vriend van jou is slim. Heel slim. En goed met woorden. Ik zag in dat jij niet alleen de mensen daar nodig hebt maar zij jou ook. Mentale steun is belangrijk in het process waar jij nu in gaat. Dus dit leek me een goede keuze' verteld ze. 'Brief? Welke brief?' Vraag ik. Ze overhandigd me een brief uit haar mapje. Ik vouw hem open. Het is netjes geschreven. Ik lees de hele brief door die gaat over mij. 'Met vriendelijke groet, Matthyas het Lam' staat er onder. Matthy heeft deze brief geschreven? Dankzij hem is ze toch gekomen. Met open mond staar ik naar de brief. 'Deze vriendschap moet je koesteren Robbie, hij geeft heel erg veel om je zo te merken' zegt Anna. Ik knik terwijl mijn mond nogsteeds een beetje open hangt. Ik geef de brief terug. 'Vanaf overmorgen beginnen we daadwerkelijk met het traject wat ik in gedachten had, soms zal dit zwaar zijn, dus breng die vriend van je op de hoogte, ik weet zeker dat hij er voor je zal zijn als jij dat nodig hebt' zegt ze en ze glimlacht. 'Dat weet ik wel zeker, we zijn er altijd voor elkaar' zeg ik. 'Dat is ook de reden waarom ik hier vandaag alsnog ben gekomen, ik heb er vertrouwen in dat je dit aankan in deze PI als je maar houvast hebt aan Matthyas' zegt ze. 'Ik ga nu, ik zie je snel weer ja?' Zegt ze. Ik knik glimlachend. Mijn advocaat steekt zijn hand naar me uit. 'Meneer, ik hoop dat het u goed gaat de komende tijd' zegt hij. 'Bedankt Michael, en bedankt voor al het werk dat je voor me hebt gedaan.' Michael knikt. 'Geen probleem meneer, dat is waar ik goed in ben' zegt hij. Ik glimlach. Langs Michaels schouder zie ik in de verte Rosalie. We krijgen oogcontact. 'Sorry Michael, ik moet nog even met iemand praten. Tot ziens' zeg ik en ik loop richting haar. 'Hey Robbie' zegt ze zacht als ik bij haar sta. 'Hoi' zeg ik. 'Waarom liep je weg? Ik dacht dat je zou getuigen tegen me?' Zeg ik vervolgens verontwaardigd. 'Toen ik je weer zag en je in je ogen aan keek kon ik het niet. Ik weet hoe je bent ik weet dat je het niet wilde. Ik weet dat je goed voor mij en Thomas hebt gezorgd. Ik heb spijt dat ik je heb aangegeven. Ik had er voor je willen zijn. Ik weet niet of je me dat kan vergeven.' Zegt ze met trillende stem. Haar ogen zijn waterig. Ik glimlach kort. 'Ik- ik weet even niet wat ik moet zeggen sorry' zeg ik. 'Zeg gewoon... dat je me vergeeft, dat we weer iets zijn?' Zegt ze. 'Rosalie, ik hou van jou, je bent de moeder van mijn kind. Ik zal altijd om jullie geven maar... ik heb 'ons' losgelaten zodra ik merkte dat 'ons' niet belangrijk meer was voor jou. Ik dacht dat jij mijn wederhelft was maar ik had het mis. Degene met wie ik mijn leven deel... daarvan wil ik dat het iemand is die me zal steunen in alles en me nooit laat vallen, zelfs niet als je even denkt dat het 'beter' is' zeg ik semi-geïrriteerd. 'Rob' zegt Rosalie zacht. 'Nee, Ik heb het los gelaten net zoals jij mij los liet. Dus we zijn klaar. Ik hoop dat je het los kan laten en gelukkig word. Ik zal je vast nog wel eens zien voor Thomas. Maar verder is het goed zo' zeg ik. Ik voel een hand op mijn schouder. 'Robbie, je moet gaan' zegt Van Dijk. 'Tot ziens' zeg ik en ik loop met hem mee, Rosalie laat ik achter. Ik heb zojuist een tweejarige celstraf gekregen, maar ik voel me vrijer dan ooit.