Tot Je Vrij Bent

Hoofdstuk 28

Matthy pov

Met mijn handen in mijn trui loop ik richting de eetzaal. Robbie was iets eerder gegaan omdat ik nog bezig was. Er is een dikke laag sneeuw gevallen, en door elk raam komt nog meer licht dan normaal. De afgelopen maanden zijn sneller gegaan dan al die maanden daarvoor. Veel sneller. Hiervoor telde ik de uren af. Elke dag een streepje in mijn boekje, weer een dag voorbij. Weer een nutteloze dag verpest aan het niks doen, piekeren, zitten wachten. En ook de stress werkte tegen, ik was zo vaak ziek, op dagen als deze bleef ik in mijn bed, hopend dat ik de nacht weer door zou komen zonder al te veel griepklachten. Dit keer is dat anders. Het is koud, buiten. Maar ik voel me goed. Het kan me zelfs niets schelen dat het grijs weer is, of dat het regend. Even kijk ik in de verte naar de jongen die me elke dag zo goed in leven houdt. Zijn bruine haar zit nog alle kanten op. Zijn donkerblauwe dikke trui laat hem nog kleiner lijken. Ik pak een bord en een broodje. 'Goedemorgen Matthyas' zegt een van de keuken medewerksters. 'Hoi' zeg ik. 'Het gaat een stuk beter met je nu, ondanks de sneeuw' merkt ze op. Zelfs het personeel van de PI heeft het door. 'Ja, ben ik blij mee' zeg ik. 'Nou hopelijk blijft het zo, eetsmakelijk' zegt ze vriendelijk. Ik bedank haar en draai me om. Even glimlach ik. Zolang Rob me niet verlaat, zal ik me beter voelen dan ooit.

Ik ga aan tafel zitten naast de desbetreffende jongen. Milo, die tegenover hem zit, roert doelloos in zijn bekertje koffie. 'Hoi' zeg ik met een glimlach. Zes ogen kijken op. 'Goedemorgen' zegt Raoul blij. Milo steekt zijn vinger op als groet en Robbie klopt op de plek naast hem. Ik ga daar zitten. 'Koen nog niet wakker?' Vraag ik. 'Hmja, Koen is ziekjes, zei hij' zegt Raoul schouder ophalend. Alsof hij het aanvoelde komt de jongen waar we het over hadden aangesjokt. Hij draagt een zwarte hoodie en heeft de capuchon over zijn hoofd getrokken. 'Goedemorgen zieke Koen' zeg ik. Koen fronst zijn wenkbrauwen even en haalt zijn hand langs zijn neus. 'Wat heb ik slecht geslapen vannacht zeg' zeurt hij. 'Heb je daarom doe capuchon op?' Vraagt Robbie. 'Ja, als je ziekjes bent dan moet je een capuchon op' zegt Koen en hij pakt zijn broodje hagelslag vast om er een grote hap uit te nemen. 'Nou beterschap Koentje' zegt Robbie lachend. 'Dankjewel Robert' zegt Koen. Raoul slaat een arm om Koen heen. 'Komt wel goed jochie, papa zorgt wel voor je' zegt hij. Ik giechel.

Ik hoor het klikje van de luidspreker die aan word gezet en spits mijn oren. Er gaat iets omgeroepen worden. Waarschijnlijk over de sneeuw. 'Vanwege de sneeuwval zijn de teamsporten op de buiten velden vandaag afgelast. In plaats daarvan kun je deelnemen aan teamsporten binnen in de gymzaal zoals badminton, squash, volleybal en tennis. Fijne dag nog' zegt de stem. Milo's hoofd schiet omhoog. 'Kutzooi' zucht robbie naast me, die het waarschijnlijk jammer vind dat voetbal vanavond niet door gaat. 'Wat is er Milo?' Vraag ik. 'Er word vanavond tennis gespeeld?' Vraagt hij. 'Euh ja' zeg ik. Milo's ogen beginnen te glinsteren. 'Ik wist niet dat je hier kon tennissen' zegt hij. 'Vind je tennis zo leuk dan?' Vraagt Koen. 'Ik zit al sinds mijn 5e op tennis, dus ja ik vind het wel degelijk leuk' zegt Milo enthousiast. 'Oh wat ziek, we gaan vanavond tennissen jongens' zegt hij en hij wrijft in zijn handen. 'Ik wist helemaal niet dat jij tennis deed' zegt Raoul lachend. 'Dat kan, ik heb het ook nooit verteld, maar voor ik hier kwam trainde ik drie of vier keer per week'  zegt Milo. 'Nou komt mooi uit, ik ga niet mee dus dan kunnen jullie Euh... zo twee tegen twee spelen' zegt Koen monotoon. 'Potje duo's klinkt niet verkeerd' zegt Milo knikkend.

Een half uur later staan we aan de werkbanken folders te vouwen. Koen is weer in bed gaan liggen. Ik zucht een keertje en kijk naast me naar Robbie die met zijn tong uit zijn mond twee papieren van elkaar probeert te halen. Ik kijk voor me en zie Milo richting het raam staren. Van het raam komt fel licht door de sneeuw die er is gevallen. 'Ligt er een keer sneeuw... Kunnen we er niet eens doorheen lopen' zegt Milo zuchtend. 'Dat komt wel weer Milo' zegt Raoul wijselijk. 'Dat hoop je maar, voor ik hier uit ben is de aarde al weer 10 graden meer opgewarmd' zegt Milo terwijl hij weer naar zijn stapel kijkt. 'Desnoods ga je naar een ijshal, beetje skieeen enzo, of op wintersport'. Raoul klopt op Milo's schouder. Milo zucht opnieuw. 'Ik hoop het Roel, ik hoop dat ik ooit zo ver kom' Zegt hij. 'Hoe bedoel je?' Vraagt Raoul nu bezorgd. Hij kijkt Milo moeilijk aan. Milo kijkt verbaast terug. Dan opent hij zijn mond alsof hij iets wil gaan zeggen. Hij schud zijn hoofd. 'Nee... Nee nee niet op die manier... ik hoef geen einde aan m'n leven' zegt hij gauw. Raoul glimlacht en zucht uit. 'Ik bedoel gewoon... ik heb niks van school gedaan... ik ben nergens goed in behalve in Tennissen en in FIFA spelen. Ik denk niet dat ik me ooit een wintersport kan veroorloven met folders vouwen' zegt hij daarna weer terug somber. 'Vraag dan aan Van Dijk of je door de week tennis mag trainen, misschien als je echt goed bent kan je er wel geld mee verdienen aan sponsors enzo' zegt Raoul. 'Denk je dat dat kan?' Vraagt Milo verbaast. 'Natuurlijk, ze willen hier het liefst dat je bezig gaat met zorgen dat je wanneer je weer vrij bent zo weer de maatschappij terug in kan zonder dat je terug op het criminele pad komt. Nu is dat voor mij en Matthy niet relevant, maar voor jou wel... en voor Ons Rob natuurlijk' zegt Raoul en hij grijnst even naar Robbie die knikt. 'Daarnaast...' gaat Raoul dan verder. 'Het is Van Dijk... die man gaat nooit nee zeggen tegen zoietsi' zegt Raoul en hij kijkt Milo met een glimlach aan. Milo knikt. 'Ik zal het er wel eens over hebben'.